හරි නම් දන්න අඳුරන අය ළඟට ඇවිත් මට කතා කරන්න ඕනෙ. මා එක්ක අඬන්න ඕනෙ. ඒත් කවුරුවත් එන්නෙ නෑ. මං තට්ට තනියෙම මේ පාළු ශාලාව මැද්දෙ හුස්ම ගන්න බැරුව දඟලනව.
ඇරල තියෙන වීදුරු දොරෙන් පේන්නෙ පාරවල් පටලැවිච්ච සේනානායක හන්දිය. මං ගැන වගක්වත් නැතුව මිනිස්සු තමන්ගෙ ගමන් යනව. ඊටත් එහායින් පේන්නෙ බොරැල්ල කණත්ත. රෑ වෙලා හින්ද ඒකෙ ලයිට් පත්තු වුනාට හරි ම පාළු ගතියක් තියෙන්නෙ. එතන නිස්කලංක කමට මං ඉස්සර කොච්චර ආස කරාද? දැන් නම් දකින කොට බය හිතෙනව.
සතුටු හිතෙන දෙයක් මතක් කර ගන්න හැදුවට හිතට එන්නෙ ම දුක හිතෙන මතක. සීත ඍතුවක කුණාටුවක් වගේ ඒව වරින් වර මගෙ ඔළුවට කඩං වැටෙනව. අඬුවකින් වගේ ඔළුව හිර කරනව. මට ඕනෙ මේ හැම වදයක් ම නො දැනෙන්න දිග.නින්දක් නිදා ගන්න. ඒත් නින්ද ළඟපාතකවත් නෑ.
කල්ප කාලයක් ගියාට පස්සෙ ෆෝන් එක වදිනව. මං අමාරුවෙන් ඒක අරං කණට තියා ගෙන 'හෙලෝ' කියනව.
"මොකද කරන්නෙ?" එයා එහා පැත්තෙන් අහනව.
"ඉන්නව"
"අන්තිමට මම ම එපැයි කතා කරන්න. ඉතිං ඔන්න කතා කරා."
හිම කුණාටු හෙමින් නවතිනව. පපුව උඩ තියෙන ගල් ටික අහකට පෙරළිල යන්න පටන් ගන්නව. මිදිච්ච අයිස් දියවෙලා හෙමින් හෙමින් ඇස් ඇරගන්න පුලුවන් වෙනව.
මං,
.
.
.
හොඳ හුස්මක් අරං, වකුටු වෙලා හිටපු ඇඳෙන් නැගිටල, තේ එකක් හදාගෙන බොන්න පටන් ගන්නව.
17|05|20
