Monday, September 20, 2010

යාපනයට ලියමි.






















කොක් රෑන සුදු සළු එළන
මුඩු ලියැද්දට පෙම් බඳින
ට්‍රැක්ටරේ හිඳ දුර බලන
සිත්තප්පෙ තාමත් තරුණ ....,
පිච්ච මල් පැළඳූව උදෑසන
පිනි දෙවුණු ඒ මඩ සුවඳ
මගෙ හිත ළඟම වගෙ දැනෙනවා....

ළිං පතුළ කෙළවරක් දකිනට
ආඬි ළිඳ ළඟ දොඩමළුව
මැකුණු පා සලකුණු  සොයන්නට
උඩුවිල්හි මං පෙත් සැරුව
නාඳුනන මළ ගෙයක පිල මත
බෙදා ගත් ඒ බුලත් විට රස,
නොදත් බසෙකින්  කියූ හැම දේ
සෝයුරනි, මට කියනවා...

සිහල ගීයක නුහුරු හැඩයට
දෙමළ බෙර පද හඬ නැගුව
එකම මිදුලක එකට පිසගත්
පොංගු සෝරුව රස බැළුව                                                                                 නුහුරු හිත් මත දෑස දුවවා
ජීවිතය හෙවු නංගියේ,
බිඳුණු පොළවෙහි එකට ඉඳගෙන
කියූ නොකියූ  දිග කතාවක
අරුත මම තව හොයනවා...

චාටි ගම කෙළවර තැනක
නිහඬ ඒ පැල්පත තුළින
මතුවෙලා දර මිටිය අරගෙන
තල් අරඹ  තුළ බොඳ වෙලා ගිය
පාටි, ඔබෙ රුව පෙනෙනවා ....
තවම දිය නොසිඳුණු වැවක
ඉහත්තාවේ ඇන තියාගෙන
ගල් තැළුම පිරිමදින මලණුව,
කැඩුණු දෙමළෙන් මා තබා ආ
පණිවුඩය වැටහුනිද නැද්දැයි
තාම හදවත අහනවා....

ලේ රතට ඉව කෙරූ සුළඟට
සුසුම් ලඹ දුන් චාවා* කළපුව
මාළු අල්ලන් උදේ එන්නට
ගියපු රාජන් හොයනවා...
දොර ජනෙල් නැති නිදන කුටියේ
මගේ තනියට බිම නිදා උන්
කන්මණි,
නුඹේ තිලකය ඉකි ගැසූ හඬ
දුරක නිදනා මේ රෑත් මට ඇහෙනවා...

පුල්ලෙයාර් කෝවිලේ නළලත
රුදුරු සිහ නියගින් ඉරා
තුන්නූර් ඉරි මකා පලවා
බලෙන් ඇලවූ ධම්ම පද වැල්
අවතැන්ව නිදි කිරනවා...
පෙණය අහිමිව නාග දූපත
සදා වැළපෙන සයුරු වෙරළත
මිනිස් ඇ‍සෙකින් නොවට කඳුළක
හිස ගසාගෙන අඬනවා....

හුස්ම නැවතුණ ගොළු නිවස්නක
බිතක හදවත පලා ඉපදුණ
නුග මුලක් ඇදි ඇදී පහළට
ෂෙල් කුණාටුව හමා බිම ලූ
ලිප් ගලක හු‍දෙකලා දුක පිරිමදිනවා...
මල් වඩම් නොතබාම දවසක
අරන් ගිය මරණයක සීතල
තුරුල් කරගෙන බිඳුණු පපුවට
ගොම්මනේ අඹ ගසක් සෙවණේ
හෙවණැලිත් පණ අදිනවා ......

හීන දකිනට එන්න නොකියමි
රැයත් නින්දත් අහිමි පුරවර
ඒත් නොනිදන සහස් තරු ඇස්
කළුවරට තව වසනු බැරි වූ
අහස් ගඟ මැද දැවෙනවා...
දැවෙන තරු  යනු හිරු ම දහසකි
ජීවිතය පණ ගැහෙන උපතකි
සෝයුරනි දුටුවාද හිරු රැස්
ආදරය වී ගලනවා....


*ව්‍යවහාරයේදී චාවකච්චේරිය හඳුන්වන කෙටි නම

19/09/10

Friday, September 10, 2010

තැනිතලාවේ සිට බලමි...

අපි, ආදරය, සබඳතා, ආර්ථිකය, නිෂ්පාදන ක්‍රියාවලිය ඇතුළු සමස්ත සමාජ සන්දර්භයම අන්‍යොන්‍ය වහල් භාවයට යට කරන ලද යුගයක මිනිස්සු වෙමු. එක් මිනිසෙකුට තවත් මිනිසෙකු උපකරණයක් පමණක් වන,  සැමෙකෙකුම අනෙකා වටා භ්‍රමණය වන ඉනිදු නොනැවත පරිභ්‍රමණය වන සමාජයක මිනිස් කුලකයට අයත් වන මට , මානුෂික වන මිනිසුන්ගෙන් සුසැදි  ඒ මිනිසුන් විසින් මානුෂික කරන ලද ස්වභාව ධර්මයෙන් විකසිත වූ පරිපූර්ණ ලෝකයක් ගොඩ නැගීම පිළිබඳ අදිටන ද ඒ සඳහා අනන්ත අප්‍රමාණ ව සිය ශක්තීන් වර්ධනය කර ගත හැකි  මිනිසා නම් සත්ත්වයා පිළිබඳ  ගෞරවනීය විශ්වාසයක් ද තිබේ.

ද්‍රෘෂ්ටිවාද වලින්, නොදන්නා කම තුළ හට ගත් බියෙන්, වසර මිලියන ගණනක් හුරු කරවන ලද වහල් කම් වලින් පටු කරවන ලද මිනිස් සන්තානය දරුවෙකුගේ සැහැල්ලුව තුළ ද කඳු ශිඛරයක සැඟවුණ දිය කඳුරක සුපැහැදිළි බව තුළ ද පණ ගසා පටු මතවාද වලින් ඔබ්බට ‍ගෙන ගොස් එහි සැබෑ විභවය පුබුදුවාලීමේ පරම කාර්යයක් ඇති බව මට ප්‍රතික්ෂේප කළ නොහැකිය.

සෞන්දර්යයෙහි සැබෑ මානයන් ද මිනිස් බවෙහි අසීමිත හැකියාවන් ද ග්‍රහණය කර ගත හැකි ඒ ඉසව් කරා යන ගමන මගේ තනි ගමනක් නොවේ. මිනිසා පෞද්ගලික ව සිතුව ද ඔහු අනිවාර්යයෙන්ම සාමාජයීය සත්ත්වයෙකි. එනිසාම ඔහුගේ සත්‍ය ස්වභාවය නිහඬව ද ගැඹුරුව ද සමාජය තුළ වර්ධනය වේ.  මගේ අසීමිත වූ මිනිස් ස්වභාවයෙහි හිමිකම් අත්කර ගැනීමට මට අනෙක් මිනිසුන්ගේ ක්‍රියාකාරී සහයෝගය ද අනෙක් අය තුළ මා දැකීමත් මා තුළ අනෙකා දැකීමටත් උදව් දෙන අන්‍යොන්‍ය හඳුනා ගැනීම ද  අවැසිය. සුළඟද වළාකුළු ද තුරු ලතා ද ගංගාවන් ද කුහුඹුවන් ද හෙට වැටෙන්නට නියමිතව තිබී වැහි හුළං කෝඩය විසින් අද බිම හෙළන ගසක කොළයක් ද ඒ හඳුනා ගැනීමට අයත්ය. වස්තුවක් යනු හුදු උපයෝගීතාවක් නොවේ.  මට ඔබේ රිද්මය ස්පර්ශ වන විට ඔබට මා දැනෙන්නට පටන් ගනු ඇත. මා මානුෂික වන තරමටය මා අවට දෙය එසේ වන්නේ...ඒ සමස්ත සත්තාව මට දැනෙන්නට පටන් ගන්නා සොඳුරුතම මොහොතයි.

ඔබ කවර මතයක හෝ ද්‍රෘෂ්ටියක හෝ පිහිටන්නෙකු වේවා එන්න මෙතැනින් ඉඳගන්න, අපි කතා කරමු...ඔබේ මතය නිසා ඔබ හෙළා දකින්නට, විනිශ්චය කරන්නට මා කවුද? මගේ විශ්වාසය නිසා මා මරා දමන්නට ඔබ කවුද? අප වෙනස් මත දරන්නන් විය හැකිය...එහෙත් අපට එකම බිමක ඉඳගන්නට  නොහැකිද? සිය දහස් ගණනක් වෙනස් මාවත් වලින් යන්නට තනන එකම තැන කරා ළඟා වන්නට වෙනස් කම් වලට ගරු කරමින් වැඩ කරමු. මිනිසුන් සතු එහෙත් මිනිසා විසින්ම අහිමි කර ගත් ඒ මානුෂ විමුක්තිය පරිපූර්ණ වනු ඇත්තේ මිනිසා සමාජ බලය ලෙස තම ශක්තීන් හඳුනාගෙන  ඒවා පවත්නා ආර්ථික දේශපාලන බලවේග වලට යට නොවී සංවිධානය කර ගත් විට පමණි.

අපේ සියළු ආයාසයන්, ව්‍යායාමයන්, නිෂ්පාදනයන් සහ නිර්මාණයන් ක්ෂුද්‍ර වුවමනාවන් තකා එකිනෙකා විනාශ කරන්නට නොව  මිනිස් සාරය උත්කෘෂ්ටත්වයට නැංවීම සඳහා බිහිවිය යුත්තේ එබැවිනි.

ඒ විශිෂ්ට මිනිස් සමාජය මට කලින් මිහිමත මිනිසුන්ව උන්  අයගේ සිහිනයයි....වෑයමයි...මගේ හෙවත් අපේ සාමූහික වගකීමයි.

කඳු හෙල් තැනින් තැන නැගුණ ද වෙනස් මිනිසුන් එකට සිට ගත් විට මිහිතලය ‍තැනිතලාවකි.... මිතුරනි, ලෝකය එක යායකි.

'මගේ සිහිනය'
05-09/10 -රාවය

Monday, September 6, 2010

මානව ශිෂ්ටාචාරය ප්‍රශ්න කරන මුස්ලිම් කාන්තාවගේ ඉරණම


කාන්තාවක් ලෙස උපත ලැබීම නිසාම ආගමික සංස්කෘතිය විසින් සිරගත කරන ලද ස්ත්‍රිය නමැති විශ්ව මානවිකාවගේ ඉරණම ,  විශිෂ්ට සැතපුම් කණු පසුකොට ඇති මිනිස්  ශිෂ්ටාචාරයේ ගුණාත්මක බව මැන ගැන්මට යොදා ගත හැකි හොඳ මිණුම් දන්ඩක්...

මුස්ලිම් ආගමික නීතිය පාවිච්චි (නිවැරදි වචනය -misuse)  කරමින් පූජක පන්තිය සහ පිරිමින් ඉතාම නිර්දය ලෙස එම සමාජයෙහි ගැහැණුන් සතු “මනුස්සයෙකු” ලෙස ඉපිද, ජීවත්ව , මිය යාමේ අයිතිය උදුරා ගෙන තිබෙනවා මෙන්ම එය ලෝකයෙන් වසන් කිරීමට අදාල සියළු දේ කරනවා..අවශ්‍ය වුණොත් එම රහස රැක ගැනීමට ඔවුන් තමන්ගේ ම නිවස තුළ වුව මිනී මැරිමට පවා සූදානම්. මේ ගැන ඉතා හොඳ විවරණයන් කීපයක්ම ජීන් සැසන් ගේ The Princess නමැති නව කථා මාලාවෙන් කියවුණා...බාහිර ලෝකයට කිසිසේත් අනාවරණය නොවන්නාවූ එම සත්‍ය තොරතුරු මෙම අමෙරිකානු ලේඛිකාවට ලැබි තිබුණේ ඇගේ මිතුරියක වන සෞදි අරාබියානු කුමරියක සමග කරන ලද රහසිගත සාකච්ඡාවන් කිහිපයක ප්‍රතිඵලයක් ලෙස...

අප්‍රිකානු මුස්ලිම් කාන්තාවගේ ( විශේෂයෙන් ගෝත්‍රික ) මේ හා සමානව ඛේදනීයයි...
වාරිස්  ඩයරි නම් සෝමාලියානු සම්භවයක් සහිත ලෝ ප්‍රකට මෝස්තර නිරූපිකාව ලියූ ඇගේ ජීවිත කතාව වන Dessert flower කියවිය හැකිනම් ඒ බැව් හොඳින් වටහා ගත හැකියි... දැරියකව ගෙවූ ඇගේ එඬේර ජීවිතය තුළ ඈ ලද අත්දැකීම් නූතන ලෝකයේ සිදුවිය හැකිදැයි සිතා ගත නොහැකි දේවල්...විවාහය සඳහා අවුරුදු 13 ක දැරියකව හිඳිය දී විකුණනු ලදුව වාරිස් ඩයරි  සැතපුම් සිය ගණනක් සෝමාලියනු කාන්තාරය තරණය කොට අහම්බෙන් ලද වාසනාවකට අමෙරිකාවට පැමිණ සුපිරි මෝසතර නිරූපිකාවක වුව ද අප්‍රිකාවේ ලක්ෂ ගණනක් ගැහැණු ළමුන් අදත් ගෝත්‍රික චාරිත්‍ර උදෙසා ලිංගික අවයව ඡේදනයට(මළකඩ කෑ තහඩුවකින් හෝ මොට පිහියකින්) ලක් කරනු ලබනවා...ඉන් පසු මුළු ජීවිත කාලයම මුත්‍රා කිරීම පවා අතිශය වේදනාත්මක කටයුත්තක් බව කිව යුතු නෑ... ඒත් වන ලැහැබක කරන මේ “සැත්කමින්” පසු හැර දමා එනු ලදුව  ජීවත් විමට පණ ගැට ගසාගෙන තිබුණොත් පමණයි...

The princes කතා මාලාවේ පොත් කීපයක්(කූඩු කිරිල්ලී යන නමින්) සහ  Dessert flower පොතත් සිංහලයට පරිවර්තනය වෙලා තියෙනවා.

ඉරානය , පාකිස්ථානය හා බංග්ලාදේශයත් ආගමික සංස්කෘතිය යොදා ගනිමින් කාන්තාවන් මත දැඩි පීඩනයක් යොදන රටවල්. නොබෝදා කතා බහට ලක්වූ The Stoning of Soraya M. නම් චිත්‍රපටය ඉරානයේ සිදුවූ සත්‍ය සිදුවීමක් ඇසුරින් තනන ලද්දක්.... ආගමික නීතිය රිසි පරිදි නිර්වචනය කරමින් පූජක බලය යොදා ගනිමින් අහිංසක ගැහැණියක සිය පුතුන් දෙදෙනා සහ සැමියා ඇතුළු ප්‍රජාවේ සියළු පිරිමින් විසින් ගල් ගසා මරා දමන්නේ අප ජීවත් වන මේ විසිවන සියවසේ දී ම අපට රටවල් කීපයකට එහායින්.... මෙහිදී තස්ලිමා නස්රීන් ගේ "ලජ්ජා" (බංග්ලාදේශයේ තහනම් කරන ලද)  කෘතියත් අමතක කළ නොහැකියි.

ලංකාවේ මුස්ලිම් කාන්තාවගේ තත්වය  මේ හා සසඳද්දී ඉතා ඉහළ තැනක තිබෙනවා...ඒත් හොඳම තැනක නෙවෙයි...උදා: උසස් අධ්‍යාපනය සඳහා විශ්ව විද්‍යාලයට යැමට සුදුසුකම් ලබන ගැහැණු ළමුන්ගෙන් අඩකටවත් ඊට ඉඩ ලැබෙන්නේ නෑ...ඔවුන්ව විවාහ කර දෙනු ලබනවා...ඇතුළු වෙන අයත් වැඩි හරියක් එන්නේ විවාහ ගිවිසගෙන නැත්නම් විවාහ වෙලා... ඉන්පසු තත්වය වෙනම කතා කළ යුතු එකක්- මේ කරුණු මගේ විශ්ව විද්‍යාල ජීවිතයේ අත්දැකීම් වගේම පසුව කරන ලද සමීක්ෂණ වල සොයා ගැනීම්...

ආගමික ආස්ථානයෙන්  තොරවු මොහොතවල් වල දී ලංකාව, ඉන්දියාව, බංග්ලාදේශය වැනි රටවල දී මට හමුවූ මුස්ලිම් ගැහැණු ළමයින් , ක්‍රියාශීලී , නිදහස කැමති ඉතාම සුන්දර ගැහැණු මනුස්සයින්...ඒත් ඒ බාහිර ලෝකයට විවෘත වන තෙක් පමණයි...ඒ ඒ රටවල දී රට පුරාම  රැඩිකල් යයි පසිඳු , මිනිස්, ළමා හා කාන්තා අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින උගත් තරුණ කණ්ඩායම් සමග වැඩ කිරීමේ අවස්ථාව මට ලැබුණා...එහෙත් එතරම් ප්‍රගතිශීලී පිරිස් තුළ සිටින කාන්තාවන් පවා තමන්ගේම කණ්ඩායමේ ම පිරිමින් විසින් නිතරම , අදහසක් ඉදිරිපත් කිරීමේ දී පවා පහත් කොට සලකනු ලබනු මා දුටුවා...ආගමික සංස්කෘතිය විසින් කර ඇති බලපෑම එතරම්ම ප්‍රබලයි...ප්‍රගතිශිලී කණ්ඩායම් අතරත් තත්වය මෙය නම් ග්‍රාමීය හා අනෙකුත් ජන සමාජයන්හි කාන්තාවගේ තත්වය කෙබඳුදැයි සිතීමත් අපහසුවක් දනවනවා...ඔවුන් ගෙදර සිටින පිරිමියාගේ පටන් පිහිටට එන විවිධ ආයතන වල නීති උපදේශක සේවා සපයන්නා හෝ සපයන්නියගෙන් පවා සූරා කෑමට ලක් වෙනවා..ඒ මා දුටු පරිදි දකුණු ආසියාතික රටවල තත්වය...

අරාබි රටවල නීති උපදේශ පැතීම තබා හිස ඔසවා ප්‍රශ්නයන් ඇසිමටවත් ඉඩක් නෑ...එය සාපේක්ෂව ගතහොත් ඉතාම නිදහස් තැනක සිටින අප වැනි රටක මිනිසුන්ට සිතින් මවා  ගැනිමටත් බැරි තත්වයක්...

එහෙත් සමස්තයක් ලෙස ගතහොත් ගෘහ ජිවිතයේ සිට සමාජ ජීවිතය දක්වා  මේ ගැටළුව අඩු වැඩි ලෙස  ලෝකය පුරා සෑම ජන පරිසරයකම දක්නට ලැබෙන බව මතක ලබා ගැනීම අපව අධි තක්සේරු කර නොගැනීමට ප්‍රයෝජනවත් වේවි.....

මෙය අප රූපවාහිනියෙන් දකින හෝ අසන නූතන ස්ත්‍රීවාදී චින්තනයේ පැතිකඩක් නම් නොවේ..Gender discrimination ලෙස ලංකාවේ දී අපහරණයට ලක් වූ සංකල්පයේ තවත් එක් තර්කයකුත් නොවේ... මිනිස්කම හා ශිෂ්ටත්වය පිළිබඳ ගැටළුවක්... ධනයෙන් හා බලයෙන් ඉතා පොහොසත් ප්‍රබල ජන කොටසක් විසින් සිය වස් ගණනාවක් තිස්සේ නඩත්තු කරන සම්ප්‍රදායයක්...බාහිර ලෝකයට ප්‍රශ්න කිරීමටවත් ඉඩක් නොදෙමින් ප්‍රශස්ත ලෙස කරන ක්‍රීඩාවක්... එය කෙතරම් සාමාන්‍යකරණය කර ඇත්දැයි කිව හොත් ඒ සමාජය තුළ එය වරදක් ලෙස දැකීම පවා කාන්තාවන් විසින්ම වරදක් කොට සලකනවා...

මේ ගැන ඉතා සීමිත පිරිසක් කතා කරනවා... වුවමනාව කොතෙක් නිර්ව්‍යාජ ද යන්න තවත් ගැටළුවක්...එහෙත් බොහෝ රටවල් , ආයතන සහ පුද්ගලයින් ; කොටින්ම මුළු බාහිර ලෝකයම ලෝක ආර්ථිකය, තෙල් ගණුදෙනු, අවි ආයුධ සහ මත් ද්‍රව්‍ය  ව්‍යාපාර , ත්‍රස්තවාදී බිය මෙන්ම තමන්ගේ වැඩක් බලා ගැනීමේ කුප්‍රකට ප්‍රතිපත්තිය ප්‍රකට කරමින් මේ ඛේදවාචකය නෑසු කණ්ව මුවින් නොබැණ මුණිවත රකිනවා. ජීන් සැසන්, තස්ලිමා නස්රින් වැනි ඉතා සුළුතරයක් මේ සීමාවන් අභිබවා ගොස් දිවි පරදුවට තබා අඩුම තරමේ මෙවැනි දෑ ඇති බැව් ලොවට හෙළි කරත්, මේවා නැවැත්වීමට මහා ජන මතයක්  ,ලෝක මට්ටමේ විරෝධතාවක් ඇතිවිය යුතුයි...

එහෙත් එබඳු වෑයමක් ලේ ගංගා කීයක් ගලා යන්නට සලස්වනු ඇද්ද?


04/0910