Monday, November 7, 2011

Far and Away



It’s again another country, another city, another culture, another set of people with certain values and another atmosphere; at one corner of south India, and 145km away towards the middle India, a silent and cool city of Karnataka state called Mysore.

What do you really expect when you travel instead of your objective of the visit to be achieved? Adventure, excitement, sex, a new love, feeling of being important, loneliness, independence that makes you free to roam along those strange streets and of course some shopping without any time keeping companions, lit a cigarette and feel it from the very corner of the heart assuring yourself how relaxed you are, enjoy the nature around you, observe the people who speak that is totally unknown to you and yet to find that they are so close when it comes to body language or just be closed in your hotel room sleeping whenever you get a chance and enjoy the luxury of a Bacardi or an expensive red wine you bought from a duty free shop when you were coming out from the airport? The list can be everlasting so it is good to focus on a few out all that can happen to anyone.

While it is an absolute joy for some people (to be away from all those life dilemmas that are on their shoulders, still want to cling on though), traveling for some people is a kind of obligatory (if you are given a chance you will be definitely stay back at home with your family) and yet adventurous for both the kinds as far as you have traveled much and know how to change the situations from dull to cheery. You may work hard, you may roam around and even end up doing nothing but have you ever thought what it really matters when it comes to make you feel good about everything? Offering a smile with a small greeting to a stranger passed by, feeling a small water drop that has been set on a grass leaf shining as best as it can, admiring the tiniest flower among those grasses you are passing everyday, saying “Hi” to those joyful clouds that are trying to be filtered trough the misty silk cover above the singing earth, being so nice to everyone you meet during your stay and work …what makes you do all these things?

It’s Love…

It’s as simple as that. It’s the love to your closed ones who are missing you somewhere, any corner in the world, love for your own self, love to the world, love to the nature and most of all the love you have with in you. It’s the love surrounded you as those small windy flows make you feel fresh unconditionally. The universe is filled with love of nature as well those vibes added to it by every human being at all the times they love.

As many times in life, I am convinced this when I am walking towards a royal looking old building of the institute we are having lectures. I am followed by fourteen cheerful, live women souls who can not hold their surprise and joy over what they are experiencing in this misty morning wrapped with cool breezes. They are far away from their rural villages of the small island in the Indian Ocean and are thrilled to be at last being able to attend their first overseas journey cum academic training that helps them to reach their dreams. A massive tree spreads its branches over the sky looks at us with such a pride that it holds many bunches of bright yellow flowers. If you really want to feel or see all these things you must be in love with nature and the people. They may not notice perhaps, (of course the nature does) yet your vibes may occur that will go through their minds and awake them.

Wandering along the streets you meet people with different shapes and ambitions in colorful costumes but as in any place of the planet, they run for work, school, bank, hospital or somewhere that helps to continue their social routine that was created as a result the very word, civilization. The temples are crowded asking help from gods wearing fabulous clothes along with loads of jewelries. The temple area and the roads are full of glamorous flower garlands sold by men and women sitting on the pavements. Women are searching and bargaining for bangles and cosmetics in the small shops convincing that irrespective the geographical area how similar are the people. Instead, you can visit those royal palaces built in centuries ago and wonder about the majesty created by so ordinary poor for few members of the royal family who by the time being have become wall pictures and will be remaining there staring at you forever. Lingering your feet on that marble floor tiles, if you carefully listen, you may feel the wetness of millions of secret tear drops shed by those virgins kept by the king and of those who desperately begged for justice from the powerful. As the sun is disappearing somewhere behind the mountains, cold wind starts to dictate the atmosphere hurrying you to the hotel leaving you to read a book, write some notes, make phone calls, have an early dinner and miss your beloved till the sleep comes.

As the days go on, you meet new people, new faces, greetings and so many new learnings but you have to know that it’s the usual experience when you are a visitor or new comer. People come to know each other; some very slowly but some so quickly using their talents. You find life has been always hard for good people especially those who are extremely live and amazingly appeared with their friendship, knowledge and humbleness. It’s again about love as well as pains and sufferings people go through. The sufferings of those individual lives as they keep smiling; continue routinely work; tries hard to concentrate; all these are part of the picture that is beautifully painted with the splendor of these water drops, cool breezes, surrounded mountains and flowers from high end flowers from down to earth.

Behind those freely born laughs and cheers, you find the life in its diverse forms as a soul of a mother who is worrying over her children, her past that has been ruined by the cold hearted, revenging type husband or as a firm hearted genius who tries to recover from the death of his beloved left him with children in this changing yet lonely world, through a completely cheerful way, or as a brilliant brainy scientist yet lost his sleep when he thinks about his beautiful educated daughter abandoned with a child by her husband for she wasn’t received enough wealth from her parents at their marriage. In a break at a laboratory or work your wandering thoughts are disturbed by a cleaning woman who wants to come and tell a stranger about her educated children which is the highest joy in her life and the discussion goes on back to her childhood. It also may be a street vendor boy who does his best to sell a head massager (that is what he calls it for god’s sake) who starts to message your head with an alien shaped wired something without even before you noticing it, feeling you annoyed or a beggar at a temple, completely pitiful by appearance yet changes 1000 rupees notes when the surrounding vendors ask for.

Gradually, amongst all these you start silently but strongly feeling something inside in a form of a dialogue with yourself. First, it starts as vibes then develops to imaginations, words, arguments and finally to deep analyses. Apparently it will all mixed up initially with others’ ways of living and your past but it slowly becomes clear as a muddy water gets clearer if you leave it for a wile. All those years passed by through the fires and meadows begin to reflect in your mind with more and more details which sometimes makes you ask yourself “Why did you do it” or “it was exactly the way you had to judge the moment”. When the silence is deeper the more you converse; the more you converse, more you understand. Right at those conversations the entire universe seems like holding you up, by its all strength-to understand the purpose of your living, mistakes made again and again for ages, many good people in life you have forgotten for so long, opportunities yet to be found, love to someone never expressed for the fear of loosing the person forever (considering it to be told after all), losses of loved ones yet understanding of the meaning of death or separation, that people never leave, vanish or harmed by death but they are rather happy to be transformed to something else or to be speckled in the universe so then we can remember them forever.

As the time passes by, the deep conversations become less troublesome but more comfortable (in the beginning of course they are even painful and even dramatic than they are expected to be-but it depends on the individual). It saves you from the eternal worries over the unchangeable life matters; lighting a dazzling spark that gives you much relief. You feel clearer about your own self and start feeling how you are being filled with love. Even the tiniest raindrop on the grass leaf is loved.

Now you see that you can do any evil or end up with doing nothing but still even in that you can’t escape the conversation within you. The more you travel you find it is more easy to come to the relaxed stage sooner than the previous time and it enriches your normal life as well. For traveling can make you ‘refreshed’ and turned back with a smile and a heart full of love.


6th November 2011

Mysore-India

Tuesday, October 18, 2011

අන්තිමේ දී එපුවත පැමිණියේ ය.



කඳු ගැටයක් මුදුනේ  ෆයින් ගස් වලින් වටවුණු කළු ගලින් තැනූ  කුඩා  දෙව් මැදුරකි. දෙව් මෙහෙය අවසන්ව සීනුව නාද වෙත් ම එළියට පනින කුඩා පැටවුන් දෙදෙනෙකි. පූජක තැනගේ නිවසෙහි කුඩා කළු සුදු රූපවාහිනිය මත දොස්තර හොඳ හිත පාන පෙළහර බලන්නට  ගෙදර නො ගොස් බඩගින්නේ ම බෙලි දික්කරමින් සිටින උන් දෙදෙනාගේ ඉරිදා රෑ කල සිහින පිරුණේ කතා කරන සතුන් රැගෙන අප්‍රිකාව දෙසට  යන නැවකිනි.

අන්තිමේ දී එපුවත පැමිණියේ ය.


ඔබ ඒ නැවෙහි නැග
පී-පී, ගබ්-ගබ්, චී-චී සමග
අප්‍රිකාවෙන් එහා පාරාදීසයකට
ලිලිපුට්ටන්ගේ දේශයෙන්
ගලිවරයන්ගේ දිවයිනකට

සාවුන්ට කන්නට තරම්
පිරිසිඳු උඳුපියලිය ඇති
නිසල තණ බිමකට

පිස්සු පූසන්ට පවා
ගී ගයන්නට අයිතියක් ඇති
ලී වලින් සැදූ
එක්තරා නිම්නයක ඇති ගෙදරකට

රජවරුන්ගෙන් ගෙන් උදුරා
දුප්පතුන්ට දන් දෙන වීරයින්
රිදී පැහැ ගංගා අසල
පෙම්වතියගේ රන් හිසකේ අතර මුහුණ සඟවන
ෂර්වුඩ් වනයට
........................
නික්ම ගිය බව

පොලිනීසියා පියාඹා විත්,
ෆයින් ගස් තරමට ම ලොකු මහත් වී
තාත්තා ද අහිමිව උන්
එක් පොඩි එකෙකු අත තැබූ
රෝල් කරන ලද  කඩදාසියක
වැල් අකුරින්  ලියා තිබුණි.

මහ දුකින් ඉකි ගැසූ
ඒ පොඩි උන් ඔබට
හැමදාම ණය ගැති බව කියා
බදා වැළඳ
හඬා වැළපෙන්නට
ඉපැරණි ෆයින් ගස් සොයා නික්ම ගියහ.

ටයි මාමේ,
හමුවුනොත් උන් මගක දී
වයා තණකොළ පෙත්තන්ගේ සංගීතයක්
බොහෝ කලකට පෙර මෙන්
තව එකම එක වරක්
මොහොතකට නැවතී
සනසන්න.


ඔබට සුබ ගමන්!

Monday, September 26, 2011

බූන්දිය ගැන මාලතී කල්පනා ඇම්බ්‍රෝස්| සමබිම සමග

Boondi.Lk වෙබ් අඩවියට අවුරුදු තුනක් පිරීම නිමිත්තෙන් ‛මේ නිහඬ වෙරළට එන්න’ කාව්‍ය සංග්‍රහය එළිදැක්වුණු හැන්දෑවේ මාලතී කල්පනා ඇම්බ්‍රෝස් සමඟ මනෝරි කලුගම්පිටිය කළ පිළිසඳරක්. [උපුටනය සමබිමෙන්]

කල්පනා "මේ නිහඬ වෙරළට එන්න" පොත ගැන පොඩි හැඳින්වීමක් කළොත්....

මේ පොතේ තියෙන්නෙ මම අවුරුදු 15 ක් තිස්සෙ ලියපු කවි. මම කවි ලියන කාලෙ යුග දෙකකට බෙදනවා. පුංචි කාලේ ඉඳන් විශ්වවිද්‍යාල ජීවිතේ මුල් කාලය වෙනකන් එක්තරා කාලයක්. ඊට පස්සේ අවුරුදු 10 ක් විතර පෞද්ගලික හා විවිධ හේතුන් නිසා ලිවීමෙන් ඈත්වෙලා ඉඳලා බූන්දියත් එක්ක මීට අවුරුදු එකහමාරකට කලින් සම්බන්ධ වෙනකොට තමයි ආයි ලියන්න ගත්තෙ. එය මුල් යුගයේ සහජයෙන් ලිවීමට තිබුණ හැකියාව. නමුත් දෙවෙනි වතාවේ ලිවීම කියන කාරණය දේශපාලනිකයි. ඒ පවතින සමාජ සහ දේශපාලනික වටපිටාව එක්ක තමයි ලියන්න පටන් ගන්නේ. ඒ ලිවීම් මිනිස්සු අතරට ගියේ සයිබර් අවකාශයෙන්, බූන්දියේ සහ වෙනත් පළවීම් සිදු වුණා. නමුත් ඒ ලිවීම් මිනිස්සු අතරට යයි කියන විශ්වාසය තිබුණා. මගෙත් එක්ක ළඟින් හිටපු කිහිප දෙනෙකුට ඇති වෙච්ච වුවමනාව නිසා තමයි පොතක් හැටියට "මේ නිහඬ වෙරළ" එළියට එන්නේ. ඒ වැඩේ පෞද්ගලිකව මාලතී ගේ පොතක් එළි දැක්වීමට වඩා පොදු වැඩක්. ඒකෙ ඇතුළෙ තියෙන දේශපාලනය සමාජගත වීමක් හැටියටයි මම මෙය දකින්නේ.

ඔයාගෙ පැහැදිලි කිරීම ඇතුළෙ බූන්දිය ගැන කියවුණා. බූන්දිය කියන්නෙ මොකක්ද? බූන්දියට සම්බන්ධ වුණේ කොහොමද?

බූන්දිය කියන්නෙ කවියට, කලාවට සහ සාහිත්‍යයට හිතැති සාහිත්‍යකාමීන් පිරිසක් එකතුවෙලා තමන් ලියාගෙන තමන්ම සතුටුවෙලා තමන්ම වින්දනය ලබන එකෙන් එහාට ගිහිල්ල යම්කිසි සමාජ දේශපාලන කාර්යයක් වෙනුවෙන් එකතු වෙච්ච පිරිසකගේ ව්‍යායාමයක්. ඒක වර්ධනය වෙලා බූන්දිය අද තියෙන තත්ත්වයට ඇවිත් තියෙනවා. මම බූන්දිය දැනගන්න කොට බූන්දියට අවුරුදු දෙකක් සම්පූර්ණ වෙලා තිබුණේ. දැන් ඒක ලංකාවේත් විදේශයන්හිත් විශාල පිරිසක් කියවන වෙබ්සයිට් එකක් බවට පත්වෙලා තියෙනවා. ඒ තුළ කලාව, සාහිත්‍ය, දේශපාලනය මේ සියලු දේ තියෙනවා. මීට අවුරුදු එකහමාරකට දෙකකට කලින් යුද්ධයේ අවසන් අවස්ථාව වෙනකොට කවුරුත් කතා කරන්න බය වෙලා හිටපු කිසිම දෙයක් ගැන සැලකිලිමත් නොවිච්ච වෙලාවක අපි මොනවද කරන්නෙ කියලා මමත් මගේ පෞද්ගලික මිත්‍රයන් කිහිප දෙනෙකුත් හැමදාම මුණගැහිලා කතා කරන පුරුද්දක් තිබුණා. ඒක ඇතුළෙ අපි මොකක්ද කළ යුත්තේ කියලා සමාජය සහ අපවම ප්‍රශ්න කරමින් හිටියේ. ඒ වෙලාවේ තමයි බූන්දි මගේ යාළුවෙක් මට හඳුන්වලා දුන්නෙ. පැහැදිලිවම ඒක සමාජ දේශපාලනික අවශ්‍යතාවයක් මත සිද්ධවෙච්ච දෙයක්.

සාමාන්‍යයෙන් මේ වගේ කාලෙක කාන්තාවක් මෙවැනි ක්‍ෂේත්‍රයක් තුළින් ඉදිරියට ඒම තරමක් විරලයි.

මම මීඩියා මනුස්සයෙක් හැටියට මාව අඳුනගන්නෙ නැහැ. මම මේක ලියන්න ඕනෙ කියලා හිතල ලියන්නෙ නැහැ. මට ඉතාම තදින් දැනෙන දේකදී මට ලියවෙනවා. අන්තර්ජාලය සමඟ මම සම්බන්ධයි. මම කරන රාජකාරිය සහ මගේ පරිසරයත් සමඟ මම අන්තර්ජාලය හා සම්බන්ධයි සහ ඒක අවශ්‍යතාවයක්. අන්තර්ජාලයේ හුඟක් කාන්තාවො ඉන්නවා. නමුත් ලියන කාන්තාවො අඩුයි. අපේ සමාජයේ කාන්තාවක් හැටියට පැවරිලා තියෙන කාර්යභාරය අනුව කාන්තාවන් දේශපාලනිකව සහ සමාජයීය කාරණාවලට එළැඹීමේ සංස්කෘතියක් අපට නෑ. එවැනි ප්‍රවේශයක් ගන්නා කාන්තාවන් නිදහස්කාමී ඕනෑවට වඩා වැඩි යමක් භුක්ති විඳින හැටියට තමයි සමාජය විසින් අඳුර ගන්නේ. නමුත් වාසනාවකට වගේ මම හැදිච්ච වැඩිච්ච පරිසරය, විශ්වවිද්‍යාලය තුළ, Practical Action ආයතනය ඇතුළු මෙතෙක් කල් රැකියාව කරපු සමාජ සංවර්ධනය සඳහා දායක වන ආයතනවලින් සමාජයත් එක්ක ගැවසීමේ වැඩි අවකාශයක් ලැබුණා.

බූන්දිය මහජනයාට මොනයම් හෝ ඉදිරි දර්ශනයක් ඉදිරිපත් කරනවද? අපිට එවැනි දර්ශනයක් දකින්න නැහැ. එහෙමනම් ඔබ කරන්නෙ සයිබර් අවකාශයේ යම් ඉඩක් පවත්වාගෙන යාමක් විතරද?

මනෝරි ප්‍රකාශ කළා එහෙම පේන්න ඉදිරිගාමී දර්ශනයක් බූන්දියට නෑ කියලා. අපි දේශපාලන පක්ෂයක් නොවන නිසා ස්ලෝගන් එකක් ඉස්සර කරගෙන යන ගමනක නෙවෙයි ඉන්නේ. දෙවෙනි කාරණය තමයි මනෝරි කිව්වෙ එහෙම එකක් ඒ කියන්නෙ ඉදිරි දර්ශනයක් තියෙනව ද? ඔව්, එහෙම එකක් තියෙනවා. ඒක අතිශයින් ඉදිරිගාමී එකක්. බූන්දිය වෙබ් බේස් වුණත් ඒක මාධ්‍යයක්. ඒ මාධ්‍යයේ පළමු දේ තමයි අපි මාධ්‍යයක් හැටියට මධ්‍යස්ථව ඉන්න ඕනෙ කියන එක. අනික් කාරණය තමයි අපි දේශපාලන පක්ෂයක් නියෝජනය කරන්නේ නෑ. වෙනත් කිසිම කණ්ඩායමක හෝ වෙනත් කිසිම කෙනෙකුගේ මතවාදයක් අපි නියෝජනය කරන්නේ නෑ. අපේ කණ්ඩායමේ අයට බොහෝම සමාන හැඟීම් දේශපාලන අදහස් තියෙන හින්දා තමයි අපි එකට වැඩ කරන්නේ. ඉදිරිගාමී දර්ශනය කියන එක අපි විශ්වාස කරනවා. මේ සමාජය තියෙන විදිය හරි නෑ. මේ සිස්ටම් එක තුළ දේශපාලනමය, සංස්කෘතිමය, ශිෂ්ටාචාරමය, ආකල්පමය වශයෙන් මිනිසුන්ව තියලා තියෙන තැන හරි නෑ. මේක වෙනස් වෙන්න ඕන. ඒක තනි මනුස්සයෙකුගේ, සමාජ, දේශපාලන ව්‍යාපාරයකින් වෙනස් කරන්න පුළුවන් එකක් නෙවෙයි. මෙය විවිධාකාර වූ පිරිස් විවිධ මාවත්වලින් ඇවිල්ලා එක තැනකට එකතු වෙලා කරන්න ඕන වැඩක්. මේක එක රැයකින් කරන්න පුළුවන් වැඩක් නෙවෙයි. අර මම කියපු සමාජ දේශපාලනික දැනුම කියන එක මිනිස්සුන්ට සම්පාදනය කිරීමේ එක අදියරයක තමයි බූන්දිය ඉන්නෙ. බූන්දිය කියන්නෙ දැනුම සම්පාදනය කරන්නෙක්, මිනිසුන්ගේ ඇස් අවදි කරන්නෙක්. කවියක් කියවීමෙන්, සාහිත්‍ය අංගයක් කියවීමෙන් එහෙම නැත්නම් සමාජ දේශපාලනික ලිපියක් කියවීමෙන් මනුෂ්‍යයා අවදි වෙන්න ඕන. මේ මොහොතේ නිද්‍රාශීලිව ඉන්න මිනිස්සුන්ට තට්ටුවක් දැමීම වගේ දෙයක්. සමහර වෙලාවට මේ මොහොත තුළ ඒ දැක්ම ලොකු ස්ලෝගන් එකක් හැටියට නොයනවා වෙන්න පුළුවන්. නමුත් මේක පරිණාමය වගේ දෙයක්. දැනුම කියන එක මිනිසුන්ගේ පරම්පරාවලින් ඇතිවෙන්න ඕන දෙයක්. වෙනස් වූ ඉදිරිගාමී සමාජයකට අවශ්‍ය දැනුම සම්පාදනය කිරීම කියන කාරණයේ තමයි අපි නියැලිලා ඉන්නේ.

ඔයා කියන විදිහට මේ පද්ධතිය සහ සමාජය වෙනස් කරන්න වෙබ් අඩවියකින් විතරක් පුළුවන්ද?

වෙබ් එකේ විතරක් බූන්දිය ඉන්නවා කියන තැන අපි ඉන්නෙ නෑ. බූන්දිය මේ දක්වා විවිධාකාරයේ මහ පොළව මත කරපු වැඩසටහන් දියත් කරලා තියෙනවා. බූන්දිය වෙබ් අඩවියක් හැටියට ඉදිරිපත් කිරීම, ‛අක්ෂර සෙනඟ’ පොත එළි දැක්වීම, තෝරාගත් කවි කිවිඳියන්ගේ කවිපොත් එළිදැක්වීම්, ඉතා මෑත කාලයේ මංජුල වෙඩිවර්ධනගේ දෙමළ කවි පොත සමාජගත කිරීමට දායක වීම, හිනිදුම සුනිල් සෙනවිගේ විචාර ග්‍රන්ථය එළි දැක්වීම, "මේ නිහඩ වෙරළට එන්න" කවි පොත එළිදැක්වීම සහ බූන්දිය අවුරුදු තුන සම්පූර්ණ කිරීමත් ඒ සාමූහික ප්‍රයත්නයන්. ඒ අනුව අපි මහ පොළවේ දේවල් තුළ ඉන්නවා. මේ මොහොත තුළ පවතින දේශපාලනික දේවල්වලට අපි සංවේදියි. අපි ඒ සම්බන්ධයෙන් ප්‍රතිචාර දක්වනවා.

ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නය සම්බන්ධයෙන් ඔයාගෙ අදහස මොකක්ද?


ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයේදී මගේ අදහස වෙන්නේ එක ජනවර්ගයක් තව ජනවර්ගයකට වඩා උසස් කියන එකවත් පහත් කියන එකවත් නෙමෙයි, සියලු ජනවර්ගවලට සමානව සැලකිය යුතුයි කියන එක. ජනවර්ග කියලා හඳුන්වන්නෙ කුල වශයෙන් ගෝත්‍ර වශයෙන් ජාතීන් හා ආගම් වශයෙන්. මනෝරි මට වඩා බඩගින්නේ ඉන්නවා නම් මට කලින් මනෝරිට කෑම දෙන්න ඕනෙ. වැඩිපුර පල්ලෙහට වැටිලා තියෙන කෙනා වැඩිපුර ශක්තියක් දීලා උඩට ගන්න ඕන. ඒ වගේ සුවිශේෂි මොහොතවල් තියෙනවා. ඒ වගේ සුවිශේෂි මොහොතකදී අපි අනෙකාව සුවිශේෂි ලෙස රැක බලා ගත යුතුයි. එහෙම නැතුව කිසියම් ජනකොටසක් අනෙක් ජනකොටසට වඩා සුවිශේෂියි කියන එක නෙවේ. මගේ පෞද්ගලික අදහස මේ වෙනකොට උතුරේ මිනිස්සු දුක් විඳිමින් ඉන්නවා. දකුණේ ඇතැම් කොටසකුත් දුක් විඳිමින් ඉන්නවා. බහුතරයක් හැටියට මේ මොහොත වෙනකොට උතුරේ පීඩකයාගෙනුත් දකුණේ පීඩකයාගෙනුත් පීඩා විඳින්නෙ සිවිල් වැසියෝ. එතනදී පීඩක යාන්ත්‍රණය ගත්තම දෙකටම එකයි. නමුත් වෙනස් වෙන්න ඕන දේ තමයි මේ පීඩක යාන්ත්‍රණය විසින් පීඩිත සාමාන්‍ය මහජනයා පෙළීම අවම වෙන්න ඕන. ඉවර වෙන්න ඕන. ඒ ඉවර වීමට උදව් දෙන්න මිනිස්සු සවිඥානික කරන්න බලවේග ඇතිවෙන්න ඕන. එහෙම නැතිව එක පීඩකයෙකුගෙන් තව පීඩකයෙකුට වැඩේ බාර දෙන එකෙන් ප්‍රශ්නෙ විසඳෙන්නෙ නෑ.

ඔබේ පොත එළි දක්වන අවස්ථාවේ බූන්දිය පිළිබඳ කළ හඳුන්වා දීමේදී ප්‍රකාශ වුණා බූන්දිය කියන්නෙ හිමිකරුවෙක් නැති, මෙහෙයවන්නෙක් නැති පිරිසක් එකතු වෙලා වැඩක් කරන තැනක් කියලා. ඒ වගේ මෙහෙයවන්නෙක් නැති වැඩසටහනක් සමාජ වෙනසක් කරා ගෙනයන්න පුළුවන් ද? යම්කිසි දේශපාලන හෝ සමාජ වෙනසක් කිරීමේදී මෙහෙයවන්නෙක් සහ මෙහෙයවීමේ ක්‍රමවේදයක් අවශ්‍යයි? ඇත්තටම බූන්දියට එහෙම එකක් නැද්ද?

මෙහෙයවන්නෙක් නැහැ කියන එක හරි. නමුත් මෙහෙයවීමේ ක්‍රමවේදයක් තියෙනවා. ඒක සාමූහිකයි. එතනදි අදහස් කළේ ඇත්තටම දේශපාලනික ව්‍යාපාරයක් වගේ එහෙම නැත්නම් මොකක් හරි සංගමයක්, සභාපති කෙනෙක් ලේකම් කෙනෙක් එහෙම නැත්නම් නායකයෙක් වගේ එහෙම කෙනෙක් වටේ පස්සෙන් යන, කාවහරි වන්දනා කරන එකක් නෙමෙයි කියන එක. මේක ඉතාම ස්වාධීන මත දරන, සමාන අදහස් දරන පිරිසක් එකතු වෙලා යම් යම් තීරණාත්මක අවස්ථාවලදි සාමූහික තීරණ ගනිමින් යන ගමනක්. එහෙම දේවල් ඉතිහාසයේ වෙලා තියෙනවා, ඉතිහාසයේ තිබිලා තියෙනවා සහ සාර්ථක වෙලා තියෙනවා. ඒක පුද්ගලීකරණය වෙන්න ගිය අවස්ථාවලදී මහා පරිමාණයෙන් බිඳ වැටිලත් තියෙනවා රුසියාව වගේ රටවල. නමුත් මෙතන අපි ඉතාම පොඩි පිරිසක් ඉන්න කණ්ඩායමක් හැටියට එකතු වෙලා කතාබහ කරලා තීරණ ගන්න බැරිකමක් නෑ.

මේ වගේ පරිභෝජන රටාවක් තියෙන කාලයක යම් කෙනෙක් හෝ පිරිසක් එකතු වෙලා යම්කිසි අවකාශයක් පවත්වාගෙන යාම ඉතා අපහසුයි. පවතින ආර්ථික රටාව තුළ බූන්දිය කොහොමද මේ අභියෝගයට මුහුණ දෙන්නෙ?

මනෝරි මෙතනදී අදහස් කරන්නේ මූල්‍යමය දෙයක් ද එහෙමත් නැත්නම්… 
ඔව් මූලිකවම මූල්‍ය ශක්තියක් තියෙන්න ඕන. ඒ වගේම දිරිමත් කිරීම ලැබෙන්න ඕන සහ උද්ගත වෙන ප්‍රශ්නවලදි මුහුණ දෙන්න තමන් තුළ ක්‍රමවේදයක් තියෙන්නත් ඕන. 

මූල්‍යමය කාරණය ගැන කිව්වොත් වෙබ් සයිට් එකක් පවත්වාගෙන යන්න මහා ලොකු මුදලක් අවශ්‍ය නැහැ. මූලිකවම වෙබ් හොස්ටින් සඳහා ඉතාම සුළු මුදලක් විතරයි අවශ්‍ය.

නමුත් ඔබ කලින් කිව්වා බූන්දිය මහ පොළවේ වැඩ ගොඩක් කරනවා කියලා. ඒ සඳහා යම්කිසි වියදමක් දරන්න වෙනවා.

ඇත්තටම අපි එහෙම කරන්නෙ පෞද්ගලිකව මුදල් එකතු කරලා. ඒක ටිකක් තේරුම් ගන්න අමාරු කටයුත්තක්. ඕනම කෙනෙක් සමාජ වැඩක නිරත වෙන්න හේතු තියෙනවා. සමහර විට හැංගිච්ච එකක්, සමහරවිට තියෙන එකක්. හැබෑ සමාජ ක්‍රියාකාරිකයෙක් වෙන්න මනුෂ්‍යයින්ට ලොකු දේවල් ඕනෙ නෑ. ආදරය කියන එක විතරයි ඕනෙ. මේ තියෙන දේ මම විතරක් විඳලා මැරිල යන්නෙ නැතිව ලෝකෙ තව ටිකක් යහපත් කරන්න පුළුවන් ද? මම සහ අපේ කණ්ඩායමේ සියලු දෙනා එයට කොන්දේසි විරහිතව දායකත්වය දෙන්න කැමතියි. මෙතන අපිට කිසිම මුදල් ප්‍රතිලාභයක් ලැබෙන්නෙ නෑ. ලෝකයට වෙනසක් අවශ්‍යයි කියන එක බූන්දි කණ්ඩායමේ සාමාජිකයින්ට දැනෙන දෙයක්. ඒ වෙනුවෙන් අපිට සුදුසු පරිසරයක් හමුවෙනවා. කණ්ඩායමක් හමුවෙනවා. සමාන අදහස් එක්ක අපි ඒ කණ්ඩායම එක්ක එකතු වෙලා අර විදිහට ඒ ගමන යනවා. නමුත් එතනදී පෞද්ගලික න්‍යාය පත්‍ර අඩුකම ගොඩක් බලපානවා. කොහොමටත් අපි කරන වැඩේට කැමති පිරිසකුත් අපිත් එක්ක ඉන්නවා.

Tuesday, August 30, 2011

මේ නිහඬ වෙරළට එන්න- සැප් 03 හවස 3 ට


බූන්දි [Boondi.Lk] වෙබ් අඩවියේ තෙවර්ෂ පූර්ණය නිමිත්තෙන්, මාලතී කල්පනා ඇම්බ්‍රෝස්ගේ මේ නිහඬ වෙරළට එන්න කාව්‍ය ග්‍රන්ථය සහ හිනිදුම සුනිල් සෙනෙවි ගේ 'නූතන ම' සිංහල කවිය පිළිබඳ නිරීක්ෂණ කිහිපයක් විචාර ග්‍රන්ථය එළිදැක්වීම, 2011 සැප්තැම්බර් 03 සවස 3.00 ට ජාතික පුස්තකාල හා ප්‍රලේඛන සේවා මණ්ඩලයීය ශ්‍රවණාගාරයේ දී පැවැත්වේ.


දෙසුම්-
හිනිදුම සුනිල් සෙනෙවි - සිංහල කවියේ නූතන ම මොහොත
චූලානන්ද සමරනායක - කල්පනා ඇම්බ්‍රෝස්ගේ කාව්‍ය භාවිතය සහ අද්‍යතන කවි පරපුර

සමග

බූන්දි තෙවර්ෂාවලෝකනය - බූන්දියේ ගමන් මග පිළිබඳ ඇසි-දිසි ආවර්ජනයක්.
     

Friday, May 27, 2011

ඒ මිතුරියට...


කවක් ගැබ වැද වදන් විළිලයි සිර වෙවී
ඇසක් රතු වෙත වෙරළු මල් හිත දිය නොවී
මලක් යැයි පෙම් බැන්ද කටුවට වසඟ වී
රළක් නොනගන සයුර ඉහිනා හිතවතී

ගිමත් කල් ඇඳි වසත් වත රැඳි පෙම් කවි
තිතක් අරගෙන කොමාවක් නුඹ හැදු හැටී
තතක් නොබිඳ ම වෙණ වැයූවෙක් ලොව නැතී
විසක් පුරවා විතක් මග කෙළවර ඇති

විරිත් නොමදැන මැවූ පද ළඟ පටලැවී
සඳක් බව නුඹ අමතක ද ළඟ තරු එළි
රැය ත් මිය යා යුතු යි ඉර ඇවිදින් යළි
ගෙනත් දේවි ද කවුරු බිම ලූ හසරැළි

සමු අරන් දුර ඇවිද ගොස් බර හදවතින්
තබා සී පැස කාලයේ සෙවණැලි මතින්
මතක පින්සල රැගෙන දවසක සෙනෙහසින්
අඳිමි අහසෙහි බිඳුණු බඳුනක රුව සෙමින්


Saturday, May 14, 2011

දේව්පුර- ධූලිලාගේ සහ අපූලාගේ ලෝකය





මම අරමුණක් ඇතිව ඉදිරියට ඇදෙමින් සිටිමි. වියළි පාළු පාර මට සිහි කරවන්නේ A-9 මග දෙපස කටුක පාළුව සහ කිළිනොච්චිය යි. එක්වර ම කල්කටාවේ ඈත කෙළවරෙහි ළඳු කැලෑ අතර ඇවිද යමින් සිටින අපූ මට හමු වෙයි. භට්ටෝපාද්‍ය විස්තර කළ නිල්වන් වර්ෂා වනාන්තරය තුළ නොව කටු පඳුරු ගහණ තැන තැන වියළි කලාපයට ආවේණික මල් පිපුණු පඳුරු වලට මුවා වෙමින් ගිනි අව්වේ නැහැවෙමින් මුහුණ රතු කරගත් අපූ ගුජරාටයේ කෙළවරක දේව්පුර දක්වා දිවෙන මග දෙපස පෙනී නොපෙනී විත් මා හා සිනාසී දිව යයි.


අධි වේගී මාර්‍ගයෙන් යාර කීපයක් මෙපිට ගමට දිවෙන කුඩා තාර පාරෙහි රෑ බෝවීමට කලින් නිවෙස් වලට යා ගනු පිණිස ට්‍රැක්ටරයක් හමුවෙන තුරු බලා හිඳින බලාපොරොත්තු දැල්වෙන මුහුණු ...ගැහැණු , පිරිමි , ළමුන්...පාර අයිනේ ඇණ තියාගෙන.. ගුජරාටයේ ඈත ආනන්ද් දිස්ත්‍රික්කයේ පිහිටි ඒ කුඩා ගම්මානය-දේව්පුර. මොහොතකින් හමුවන බාජ්රා යායවල් සිය සුදු කරල් හා සමග නැළවෙමින් මා හා නටයි. වියළි ලංකාවේ බඩ ඉරිඟු යායක් මැදින් යන්නාක් වැනි හැඟීමක් ඒවා ගෙනෙයි. වහළවල් බිමට ගෑවෙන කුඩා මැටි පැල්පත්...මැටි ගඩොල් කපන ඇතැම් තැනෙක ගඩොල් නොබැඳ ඒවා එකපිට තනා ගත් ආවරණයක හෙවත් නිවෙසක ගැහැණු හා ළමෝ අහර පිසිමින් සහ කෙළි සෙල්ලම් කරමින් එළඹෙන රැයට සූදානම් වෙති. බොහෝ නිවෙස් කුඩා වුව ද ගෙපිළ ඉඩ කඩ ඇති එකකි. ඇඳන් වලට සමාන ආසන කිහිපයක් සෑම ගෙපිළකම දක්නට ඇත.ඒවා මට සිහි කරවන්නේ ලංකාවේ මතකයෙන් මැකී යමින් තිබෙන පිලෙහි තබා තිබූ ලණු ඇඳයි. හරකුන් ද බල්ලන් ද එළුවන් ද කොළුවන් ද මිනිසුන් ද ගැහැණුන් ද පිලෙහි සහ මිදුලෙහි ලැග ගෙන කතා බහෙහි නිරත වෙති. සතුන් කණ් සහ හිස් වනන්නේ සංවාදයට රුකුල් දීමට මෙනි. දුහුවිල්ලෙන් නෑවුණු මග එක් පසෙක මිත්තණියගේ ඇකයෙහි ඇලුණු කුඩා බිළිඳියක සිය කුඩා දෑතින් ඇස් වසාගෙන බස් රථය දෙස හොරැහින් බලමින් සුන්දර දසුනක් මවයි. හැම වැඩ කරන අතක ම ඇඳි මෙහෙඳි රටාවක් ...හැම කුඩා ගෙපැළක ම කැරළි කෙස් සහ දේව දූත මුහුණු සහිත කුඩා දරුවන් පසු කරමින් අසීරුවෙන් බඩගාන පටු මාවත ඔස්සේ මම ඇදී යමි.


තැනෙක විසිතුරුව සැරසූ වීදියක් සහ තොරණකි. ඒ විවාහ මංගල්‍යයක් සඳහාය. ශබ්ද විකාශන යන්ත්‍ර දෙකක් පෙරටු කරගත් පිරිසක් පෙරහැරින් එනු පෙනෙයි.දීප්තිමත් ඇඳුම් වලින් ද ආභරණයෙන් ද සැරසුනු සියල්ලෝ සාම්ප්‍රදායික ඉන්දියානු නර්තනයක යෙදෙමින් ඒ වෙනුවෙන් විනෝද වෙති. මුළු වීදිය ම එකම නැටුමකි, හිස් ගොඩකි. හිරු අවරට ගොස් විවේක ගත යුතු වේලාව ද පසු වී ඇති මුත් එය තවමත් සිය කාර්යය නිමා කොට නැති සැටියෙකි. එනිසා ම දේවපුර ගමෙහි ඉපැරණි පාලම් ඇන්දෙහි ඉරි තැළුණු සිමෙන්ති ගැළවුණ තැන් පැහැදිළිව පෙනෙයි. බස් රථයට තවත් යා නොහැකි තැන මම පයින් ඇවිද යමි..සිනිඳු පිටි වැනි දුහුවිලි තුළ දෙපා විළුඹ තෙක් එරෙයි. කුඩා පැළක් තුළින් අඩ අඳුරේ එළියට දිව එන දෑවුරුදුදක් තරම් වන කුඩාවෙක් නිරුවතින් ම ගසක වෙලී මඳ සිනා නගයි. ඉන් ඔබ්බට එළඹෙන ළඳු බිම දුගඳ මුසු පවනක් රැගෙන එන්නේ ගමෙහි සනීපාරක්ෂාව ගැන කියා පාමිනි. එනිසා‍ ම ඔබ ප්‍රවේශමින් පියවර තැබිය යුතුය. තැනින් තැන අහසෙහි කැටි වන වලාකුළු යටින් වියළි කටු පඳුරු සසලවමින් , වැලි අවුස්සමින් සුළඟ දඟ කරයි. නිම්න භූමිය පසු කොට කණ්ඩියට නැගුණ පසු ඔබ නැගෙන්නේ ඔලිම්පස් වෙතය. එනම් එතැන් පටන් වියළි ලෝකය හරිතවත් වෙයි. සුවිසල් නුග රුකක්..ඉන් එහා විසල් හරිතාගාර..කුඩා නිවෙසක යුහුසුළුව අහර පිසින ගැහැණුන් මට පෙනෙයි. ඒ ඔවුන්ටත් මටත් අපටත් එළඹෙන්නට නියමිතව තිබූ හැන්දෑවයි.


සුහද පිළිගැනීම්..නළලෙහි ගල්වන කුංකුම, සහල් , මුවට සකුරු ...අතට මල් ..ඉන් අනතුරුව වතුර බඳුනක්.. “පානී චහියේ?” ....ධූලි නම් දිරිය ගැහැණිය සහ තවත් ගැහැණුන් සායම් මැකුණ ද තවමත් වර්ණවත් ගුජරාටි සාරි වලින් ද මෙහෙඳි වලින් ද දහඩියෙන් ද සැරසී ....අපි නුග ගස යට සැකසූ පොළොවෙහි බිම හිඳගෙන සිටිමු. කිසිදා පාසල් නොගිය මුත් ඉතුරුම් කණ්ඩායමක් තුළින් එකමුතුව ආනන්ද් හි කෘෂිකර්ම සරසවියේ කෙටි කාලීන පාඨමාලාවක් හැදෑරීමට වරම් ලදුව දේවපුර ගමෙහි ඇළ අසබඩ හරිතාගාරයක් ඇරඹූ ධූලි ප්‍රමුඛ මේ ගැහැණුන් .... ධූලි නුග රුක යට හිඳගෙන සිය අමුතු උච්ඡාරණයෙන් ගුජරාටි බසින් වේගයෙන් කියාගෙන යයි. මහන්සියෙන් ගොඩ නගන ලද හරිතාගාරය සහ පැළ තවාන රජය විසින් නීති රීති පෙන්වා වසා දමනු ලදුව වසර ගණනාවක් පුරා පංචායත් සභාව සමග ද රජය සමග ද සටන් වදිමින් කරන ලද අරගල වල ප්‍රතිඵලයක් ලෙස මේ ඉඩම රජයෙන් බද්දට රැගෙන වසර දෙකක් පුරා පොළොව සකස් කොට පිහිටුවන ලද බව.... පැළ තවාන, හරිතාගාරය, ‍ඖෂධ උයන සහ එළවළු වගාව ඇගේ කතාවට දෙස් දෙයි. දහවලේ දී ලොවට තාක්ෂණය හඳුන්වා දෙන බවට මා දුටු දියුණු ඉන්දියාවේ තවත් වෙනස් කෙළවරක්... අවට කැළෑව තුළට රිංගා ගත් අඳුර නුග ගසෙහි එල්ලෙන වැල් අතරින් අප වෙතට බඩ ගායි.


බාජ්රා වලින් සැදූ රොටී, කහ පාට බත්, සුදු පැහැ හොද්දක් සහ අමු එළවළු සමග අල හොද්දක් මට අහර පිණිස ලැබී ඇත. කොළ පාට සාරියකින් සහ සිනහවකින් හැඩවුණු ගැහැණියක මට ඒවා බෙදයි. ගින්දර අසල තැම්බෙමින් සිය ශ්‍රමය අනා ගෙනා ඒ වෙහෙසෙහි ඵල මම බැතියෙන් වළඳමි. ජාතියකින් කුලයකින් භාෂාවකින් දේශ සීමාවකින් වෙන් කොට හඳුනාගත නොහුණු ඒ අඳුරේ විසල් නුග රුක යට අපි එක්ව ආහාර ගනිමින් සිටිමු.


ඒ සමුගැනීමේ හෝරාවයි . ගීත ගායනා, තුති පිදීම් , දෑතින් දෑත් වැළඳ ගැනීම්, “නමස්තේබේන්”, “ආප්කෝ බොහොත් ෂුක්රියා”.....ගොම මැටි ගෑ සීතල පොළව මත අප උණුසුම් දෙපා පැකිළෙයි. මම නැවත හැරී ගොස් ඒ දෙනෙත් වලට එබෙමි. මතකය සවිමත් කර ගනු පිණිස... අඩ සියවසක් ඉළපත් වලින් ගෙමිදුල් අතු ගෑ අත්වල ඇඳි මෙහෙඳි රටාව මතක තබා ගනු පිණිස... කිසිදා අකුරක් ලියන්නට නූගත් එහෙත් ලොව බලවත් ම රජයක් හා අරගල කොට බදු බිමක් දිනා ගත් ඒ ගැහැණුන්ගේ දෑස්වල දිදුළන ධෛර්යය යළි දකිනු පිණිස...


ඔවුහු නිහතමානීව අවිහිංසකව මද සිනා නගති. මම එන්නට හැරෙමි. යළිත් කටු පඳුරු සහ දුගඳවත් මද පවන මැදින්..මට ඉහළින් වෙසක් අහසේ අඩ සඳ එළිය වගුරුවයි. ඒ එළිය මා පිට ද ළඳු කැළෑව මත ද දුර සිට මා දෙස බලා හිඳිනා ධූලි සහ ඇගේ මිතුරියන් මත ද සෙනෙහසින් වැගිරෙයි.


12/05/11


අහමදාබාද්

Wednesday, April 27, 2011

සයුර, නුඹ අද දුර ය.

























සයුර, නුඹ අද දුර ය.

ඔතා සියොළඟ සුළඟ
වසා නිල් රැළි දෙනෙත
වහා පිබිදෙන දකුණ
වෙරළ තල සිප වැළඳ
‍හොරැහිනිදු නොබලා ම
මහා සොම්නසකින් නුබ නැගෙන
සයුර, නුඹ අද දුර ය.


 ගිනි අව්ව සෙනෙහසින් උරා බොන
පෙම්වතුන්ගේ කුඩ මත ඉහෙන
රිදීවන් ලවණ බිඳු
දිළිහෙමින් ඉඟි මරන..

 
ඒ වුනත්...
ඒ අව්ව මට කළුවර ය.

 ඉතිහාස‍යේ පිටුවක
ගාලු මුවදොර වෙරළ ‍කෙළවර
කිසිවෙකුට නොදන්වා නික්ම ගිය
කැස්බෑ මළ ගමක් අභියස
නුඹ පැන් වැඩූ ඒ රාත්‍රිය

 නු‍ඹේ රළ රැළි ඉකියට
අ‍ප සුසුම් මුසුවුණ
‍සෞම්‍යවූ
‍තෙත බරිත මුදු සුවඳ


එක ළඟින් අප තබා ගිය
දිග දුරක පා සලකුණු
බදා හිඳ දෑතින් ම මොහොතකට
පිසදමා මුදු සිතින්
කළුවරට නුඹ ඇදුණු
ඒ නි‍යොන් රාත්‍රිය
රැළි නගා අප ළඟින් හි
හුස්ම ගත් රිද්මය නුඹ
මට තාම මතකය

 ඒ වුණත්,
සයුර,  නුඹ අද දුර ය.

 නියොන් එළි ‍වෙනුවට
හිරු පහන ඇවිලෙන
නාඳුනන ඇස් වලින්
තව දෑස් නුඹ කළඹන
ඔහු නොමැති මේ වෙරළ අභියස

සයුර, නුඹ අද දුර ය.


27/04/11

Thursday, March 17, 2011

මනඃකල්පිතය සහ පරිකල්පනය අතර වෙනස -ඉසබෙල් අයියන්දේ සමග සංවාදයක්

සබෙල් අයියන්දේ විවිධ රටවල අසීමිත පාඨකයින් පිරිසක් සිටින, අද ලෝකයේ වඩාත් කතා බහට ලක් වන  ලේඛිකාවකි. හිටපු චිලියන් ජනපති සැල්වදෝර් අයියන්දේ ගේ ඥාති දියණියක වන ඇගේ දායකත්වය අධ්‍යාපනික පොත්පත් වලට සඟරා වලට මෙන් ම ලෝ ප්‍රකට ඔපෙරා පොත් සමාජයේ සාකච්ඡා සඳහා ද ලබා දී ඇත.

ඉතිහාසය හා මිථ්‍යාව ආඛ්‍යානගත කරමින් සිය මංගල ග්‍රන්ථය වන The House of the Spirits (1982) කෘතියෙන් සාහිත්‍යකරණයට පිවිසෙන අයියන්දේ 1999 දී කැලිෆෝනියානු රන් උමතුව හා බැඳුණු චිලියන් තරුණියකගේ ත්‍රාසජනක චාරිකාව ගැන කියවෙන Daughter of Fortune ද 2000 දී එහි අනු ප්‍රබන්ධය සේ සැළකෙන  Portrait in Sepia ද ලියමින් ශාස්ත්‍රඥයින්ගේ අවධානය ද ජනතාවගේ ආදරය ද දින ගැනීමට සමත් වූවාය. ගීතවත් හාස්‍යයෙන් ද මනාව උපදවන කුතුහලයෙන් ද  සාමාජයීය දැක්මෙන් ද තම පෞද්ගලික මතකයන් මෙන්ම ඓතිහාසික මිථ්‍යාවන් ද සිය නව කතාවන් තුළින් යළි ගොඩ නැගීමට ද දුලවීමට ද ඈ ප්‍රයත්න දරන්නී ය.  ඈ සතු සියල්ල දරා ගැනීමේ පුද්ගල හා සංස්කෘතික ශක්‍යතාව,  සහයෝගීතාව විශ්වාසය සහ කරුණාව තුළින් දිනා ගත හැකි විමුක්තියේ පොරොන්දුවක් දරා සිටියි.

ඉසබෙල් අයියන්දේ 1999 ජුලි 15 වන දින කැලිෆෝනියාවේ ස්ටෑන්ෆර්ඩ් හි බොජුන් හලක දී ප්‍රසිද්ධ සම්මුඛ සාකච්ඡාවකට සහභාගි වුවාය. මෙහි උපුටා දක්වන්නේ (1920 පශ්චාත් ප්‍රකාශනවාදී චිත්‍ර හැඳින්වීම සඳහා ජර්මන් විචාරක ෆ්‍රාන්ස් රෝ යොදාගත් සංකල්පයකින් ඇරඹි)  මායා යථාර්ථවාදය (Magical Realism ) සම්බන්ධව එදා ඇය දැක්වූ අදහස් වලින් කොටසකි. අධියථාර්ථවාදී (Surrealism) මානයන් රැගත් සාහිත්‍ය නිර්මාණ විග්‍රහයේ දී වෙනිසියුලානු ලේඛක ආතුරෝ උස්ලර් පියෙට්‍රි (Arturo Uslar Pietri- 1948)  විසින් මෙම සංකල්පය ඉස්මතු කෙරුණි. මායා යථාර්ථවාදී සංකල්පය  සමකාලීන ලතින් අමෙරිකානු සාහිත්‍යය තුළ බහුලව ව්‍යවහාර වෙද් දී එහි විචල්‍යමය පහළවීම නිසා ම  අනවශ්‍ය අවධානයක් හිමි කරගත් දෙයක් ලෙස සළකා විචාරකයින් අතින් ගිලිහී ගිය ද කලාකරුවෝ එය පැහැදිළි වර්ගීකරණයකට අයත් දෙයක් ලෙස සලකති.අයියන්දේ ගේ කෘතින්වල මායා යථාර්ථවාදී ලක්ෂණයන් අඩංගු වන බැව් කියවුන ද ලේඛිකාවට අනුව නම් ඒවා යථාර්ථය උත්කෘෂ්ටත්වයට නංවන පරිකල්පනයේ ම අංගයන් මිස වෙන යමක් නොවේ.   උත්සවාකාරී අතිශයෝක්තිමත් අධියථාර්ථවාදී සංසිද්ධින්, ස්වභාවිකව හට ගන්නා අද්භූත ‍දේවල්, දුර ඇති දේවල් මානසික බලයෙන් චලනය කළ හැකි අත්තම්මා කෙනෙක්, ශාපලත් හැකිළුණු පීතෘ මුලිකයෙක් මෙන් ම අද්භූත බලවේග විසින් කරන විවධ සන්නිවේදන - කතුවරියට අනුව යථාර්ථයන් වන මේවායින් පිරි ඇගේ The House of the Spirits නව කතාව මේ ලක්ෂණය වඩාත් ප්‍රකට කරන ග්‍රන්ථය ලෙස සැලකෙයි.  

මායා යථාර්ථවාදය  යනු තම කෘතින් තුළ සීමාසහිත ලෙස දැකිය හැකි දෙයක් ලෙස පමණක් විස්තර කරන අයියන්දේ ඒ  අතරම පුළුල් අර්ථයෙන් ද එම සංකල්පය පිළිබඳව මේ සංවාදය තුළ සාකච්ඡා කරයි.

කැරොල් වීලන් : ලතින් අමෙරිකානු ලේඛකයාට නිරන්තරයෙන් ම සාමාජයීය-දේශපාලනික න්‍යාය පත්‍රයක් තිබෙනවා. මෙයට පටහැණිව  මධ්‍යස්ථ දේශපාලනික යථාර්ථයන්, සාහිත්‍යයේ ඊනියා ප්‍රබෝධමත් සහ පශ්චාත් ප්‍රබෝධමත් යුගයන්හි දී හාස්‍යජනක මායාවන් සමග එනම් ඇතැම් විචාරකයන් හඳුන්වන පරිදි මායා යථාර්ථවාදය සමග එකට පෙනී සිටිනවා . ඔබ කොහොමද මේ විසංවාදී එකතුව විග්‍රහ කරන්නේ?

අයියන්දේ : මම හිතන්නේ ප්‍රබන්ධකරණය සහ මාධ්‍යකරණය අතර බරපතල වෙනසක් තියෙනවා. ඒවාට තියෙන්නේ එකිනෙකට වෙනස් වූ හර පද්ධතීන් සහ සීමාකම්. හොඳ සාහිත්‍යයයේ දී  ලේඛකයාගේ ඇසින් යථාර්ථයේ අංගයන් සමෝධානය කර ගන්නවා.  ප්‍රබන්ධ රචකයා කියන්නේ හුදු කරුණු දක්වන්නෙක් නෙවෙයි.  ඔහු හෝ ඇය එම කරුණු වලින් එහාට ගිහින් ඒවායෙන් ඇති කරන බලපෑමයි විග්‍රහ කරන්නේ.  මාධ්‍යවේදිනියකව සිටියදී මගේ ප්‍රශ්නය වුනේ “මොකද වුනේ?” , ‍”මොකද වුනේ?” කියන එකයි. ඒත් අද නවකථාකාරියක් විදිහට මගේ ප්‍රශ්නය වෙන්නේ “ඇයි එහෙම වුනේ?” කියන එක.  ඒ  “ඇයි?” කියන ප්‍රශ්නය තුළ තමයි කතන්දරය හෙවත් නවකථාව තියෙන්නේ. මේ පරිකල්පනීය අංගයන්ගෙන් තොරව විස්තර කළා නම් ලතින් අමෙරිකානු ඉතිහාසයේ සහ දේශපාලනයේ ක්‍රෑර බව සහ එහි සැබෑ තත්ත්වය එළිදරව් නොවන බවයි මගේ නම් අදහස.  උදාහරණයක් විදිහට ඔබට පුළුවන් “අතුරුදහන්වූවන්” (රජය විසින් අතුරුදන් කොට වධ දුන් පිරිස් ) ගැන කියන්න.  ඊළඟට පුළුවන් ඔවුන් කරපු දේවල් දිහා බලලා පොතක් ලියන්න.

මම හිතන්නේ එවැනි හුදු  ‘වාර්තාකරණයක්’ සැබටෝ නැත්නම් ගාර්ෂියා මාකේස්  ලියන අකාරය එක්ක සසඳද්දි - උදාහරණයක් විදිහට  “අතුරුදන්වූවන්ව” මේ දැන් මෙතන තියෙන - තව ටිකකින් නැතිව යන පාතාල ලෝකයේ සත්ත්වයින්ව වට කරගෙන පෘථිවිය වටේ එහෙ මෙහෙ යන්න පුළුවන් ආත්මයන් සහ අද්භූත හැකියාවන් සහිත අය බවට පත් කරලා දේවල් විස්තර කරන අපූරු  විදිහ එක්ක සසඳද්දි  වාර්තාකරණයට කාලානුරූපව ඇති කළ හැකි බලපෑම ඉතාම අවමයි. එහෙම බලද්දි සිදුවූ දෙය ඉදිරිපත් කරන්න මාධ්‍යකරණයට වඩා සුවිශේෂි හැකියාවක් සාහිත්‍යයට තියෙනවා. බලන්න The autumn of the Patriarch වගේ පොතක්.  ඒ පොතෙන් පිනොෂේ ගැන ඕනෙම කෙනෙක් ලියනවට වඩා නියම ලතින් අමෙරිකානු ඒකාධිපතියෙකුගේ පුරාවෘත්තය විස්තර කරනවා.

කැරොල් වීලන්: ඔබ හිතන විදිහට ඔබේ ලියවිලි වල මායා යථාර්ථවාදි ලක්ෂණ තියෙනවද?

අයියන්දේ : බලමු, මට කියන්න මොකක්ද මායා යථාර්ථවාදය කියන්නෙ කියලා.

කැරොල් වීලන්: වාස්තවික යථාර්ථය මනඃකල්පිතයේ අංගයන් සමග මුහු කොට ඉතා ස්වභාවික ආකාරයෙන් පෙන්නුම් කරන සාමාන්‍ය සංකලනයක්

අයියන්දේ : පරිකල්පනය සහ මනඃකල්පිතය  හෙවත් අද්භූතය අතර  මූලධාර්මික වෙනස්කම් තියෙනවා. මනඃකල්පිතයක් හැදෙන්නේ සැබෑ ලෝකයේ කිසිදු පදනමක් නැති සුරංගනා කතා වලින්. නමුත් පරිකල්පනය කියන්නේ යථාර්ථය උත්කර්ෂයට පත් වන මොහොතයි. මම විශ්වාස කරන විදිහට මගේ පොත්වල තියෙනවා පරිකල්පනීය අංග, අතිශයෝක්තිය, රළු බේගල්, නිරන්තරයෙන් පූර්‍ව නිමිති යොදා ගැනීම සහ සමපාතමය සිදුවීම්-  සැබෑ ජීවිතයේ සිදු නොවෙන එහෙත් ප්‍රබන්ධ වල සිදුවිය හැකි දේවල් - ඇත්තටම ඔබ අවධානයෙන් බැලුවොත් මේ දේවල් ඕන තරම් සැබෑ ජීවිතවල සිදුවෙනවා. එහෙම බලද්දි මගේ සමහර නවකථාවල මායා යථාර්ථවාදී ලක්ෂණ තියෙනවා. නමුත් හැම පොතකම නෙවෙයි. ඔබ හොඳින් බැලුවොත් ඔබට පෙනෙයි ඒ හැම දෙයකටම තාර්කික  විවරණයකුත් තියෙන බව. 

උදාහරණයක් විදිහට (මගේ) Daughter of Fortune නවකථාවේ එන එකම මායා යථාර්ථවාදී කොටස තමයි චීන මිනිහා හෙවත් ටාඕ චෑන්ගේ බිරිඳ වන ලිං ගේ අවතාරය.  කොහොමද මම ඇගේ අවතාරය විස්තර කරන්නේ?  ඇගේ අවතාරය දිගටම දකින්නේ චීන මිනිහා පමණයි. ඔහු හදාගත් එක්තරා පිළිවෙලක් තියෙනව‍ා ඇයව මතක් කර ගන්න. හරියට මම මගේ දුව පෝලා ගැන හිතනවා වගේ. පෝලාව ගෙන්වීම මගේ දිනචර්යාවේ අංගයක්. මම කැමති නෑ පෝලාගේ රුව මගේ මතකයෙන් මැකිල යනවට. ටාඕ චෑන් ඒ වගේමයි. ඔහුට ඕනෙ ඔහු ආදරය කරන දෙය සදහටම ඔහු සමග රඳව ගන්න. ඉතිං ඔහුට ඇයව පේන ඒක අමුතු දෙයක් නෙවෙයි.  ඔහුගේ සංස්කෘතිය බලද්දි, ඔහු ජීවත් වුන කාලය බලද්දි අවතාර පිළිබඳ සංකල්පය හරිම තාත්ත්වික දෙයක්. කෙනෙක් පැත්ත පළාතෙ යන්න බය වීදි තිබුණ, භූතයො නොපෙනෙන්න ගෙවල් වල යන්ත්‍ර සුර තියාගෙන හිටිය යුගයක්.  ඉතිං ඔහුගෙ සංස්කෘතිය තුළ අවතාර කියන්නෙ ඉතාම සාමාන්‍ය දෙයක්.  Daughter of Fortune හි රත්තරන් උන්මාදයට සම්බන්ධ කිසිදු අ‍මෙරිකානු චරිතයකට මෙබඳු අත්දැකීමක් නෑ. මොකද ඔවුන් ගේ සංස්කෘතිය ටාඕ චෑන්ගේ පරිසරයෙන් හාත්පසින්  වෙනස් නිසා.  මොකක්ද මෙතන යථාර්ථය? වෙනත් ආකෘතියක් තුළ අත්විඳින සත්‍යයක්- එදිනෙදා අත්විඳින සත්‍යයන්හි එකතුවක් ද?

මම හිතන්නෙ මෙතන වෙන්නෙ මේකයි. ලතින් අමෙරිකාවෙදි සත්‍යය කියවෙන්නෙ අතිශයෝක්තියෙන්.  එය භාෂාව සහ ආගම විසින් එක්සත් කළ , අනෙක් සෑම දෙයක් විසින් ම බෙදනු ලැබූ, වසර 500 ක සූරා කෑමේ ඉතිහාසයක් ඇති මහාද්වීපයක්.  එම ඉතිහාසයේ දරුණුම ජනසංහාරය සිදුවුනේ ස්වදේශික අමෙරිකානුවන්ට එරෙහිවයි.  ස්පාඤ්ඤයින් ගෙනාවෙ දිරාගිය සංස්කෘතියක්. ඒ වන විටත් බලවත්ව සිටි ස්පාඤ්ඤය ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතිය ගොඩ නංවනු පිණිස අඩු වැඩිය සැපයුවා.  අධිරාජ්‍යයා දෙවියන්ට සම වන ඒ වන විටත් ඉතිරිව පැවතුණු අධිරාජ්‍යයන් වූ  පූජකතාන්ත්‍රික සංස්කෘතීන් මත ඔවුන් ඒ සංස්කෘතිය ගොඩ නැගුවා. ඉතිං එතැන සිදුවුණේ එක් පූජකතන්ත්‍රයක් මත සම්පූර්ණයෙන් ම තවත් පූජකතන්ත්‍රයක් පැටවීමයි. එහි ප්‍රතිඵලය වුණේ මහා විනාශයක්.

ඉන්දියානුවන් පිළිබඳව මුලින් ම වාර්තා කළ ස්පාඤ්ඤ වාර්තාකරුවන් ඔවුන් ගැන ලිව්වෙ “නළල මැද තනි ඇසක් විතරක් තිබෙන අද්භූත ජීවින් කොටසක්” ලෙසයි.  ඒ විතරක් නෙවෙයි,  මුහුද තරම් පළල ගංගා ගැනත් රනින් සැදි නගර ගැනත් කිකිළියො බිත්තර වෙනුවට දාන දියමන්ති වලින් බබළන ස්ථාන ගැනත් ඔවුන් ලිව්වා. (ස්පාඤ්ඤයේ) එක්ස්ට්‍රෙමාඩූරා වලින් පැමිණි ස්පාඤ්ඤයින්ගේ පරිකල්පනයට මෙහි දී පියාපත් ලැබුණා.  මේ භූමි ප්‍රදේශය, මේ සුවිසාල බව, මේ අපරිමිත ජන ශුන්‍ය මහාද්වීපය, ඇසින් දුටු මුත් මනසින් වටහා ගත නොහැකි වූ මේ සංස්කෘතීන් විස්තර කිරීමට තමන් සතුව තිබු වාග් කෝෂය මදි වූ නිසා ම ඔවුන්ගේ පරිකල්පනය ඒ සමග පියාඹා ගියා. එ‍්ත් ඔවුන්ට තුන්කල් දැකිය හැකි වුණා.  ස්පාඤ්ඤයින් දැනගෙන හිටියා මුල් පිටින් ම වනසා දැම්මොත් මිස ගොඩ ආ නොහැකි දෙයක් තුළට තමන් වැටී සිටින බව- එසේ නොකළොත් තමනුත් වැනසෙන බව. මුහුණට මුහුණ ලා සිටියේ අතිශයින් විදග්ධ සංස්කෘතියක් හා සමග වුවත් මේ යුධ භටයින් කළබලකාරී ධෛර්යවන්ත වගේම දරුණු නායකයින්ගේ සහායකයින්.  හන්වරු යුරෝපය වැනසුවා වගේ ඔවුන් මේ  ශිෂ්ටාචාරයත් වනසා දැම්මා.

ඉතිං අන්තිමට තෝන් ලනුව ගිළිහෙද්දි මේ සියළු රූප එකතු කොට අසාමන්‍ය වූ කලා විලාසයක් නිර්මාණය කර ගත හැකි අංගෝපාංග රැසක් ලතින් අමෙරිකානු සාහිත්‍යය සතුයි. ඇලේහෝ කාපෙන්ටිය(ර්) ට (Alejo Carpentier - ලතින් අමෙරිකානු සාහිත්‍ය “ප්‍රබෝධය” කෙරෙහි මහත් බලපෑමක් කළ කියුබානු නවකථාකරුවා)  වෙනකම් ම ලතින් අමෙරිකානු සාහිත්‍යය වෙලා තිබුණේ යුරෝපා සාහිත්‍යය අනුකරණය කිරීමයි. ආගම්වාද , සිරිත් පිළිබඳ ආලේඛ්‍ය- මේ සියල්ලෙන් අපි ස්පාඤ්ඤය අනුකරණය කරමින් සිටියා. මේ වෙලාවෙදි පැරිසියේ අධිසත්තාවාදීන් ඇසුරු කරමින් සිටි ඇලේහෝ කල්පනා කරලා මෙහෙම කියනවා. “මොනවද මගේ හිතවත්තු මේ කරන්නේ? මගේ මේ අධිසත්තාවාදී මිතුරන් සාමාන්‍ය ද්‍රව්‍යයන් දෙක තුනක් අසාමාන්‍ය තැනක තියලා වෙනත් අවස්ථාවක් නිර්මාණය කරලා ඒකට අධිසත්තාවාදය කියනවා!” අධිසත්තාවාදයට දිය හැකි සම්භාව්‍ය ම උදාහරණය තමයි විච්ඡේදන මේසය, කුඩය සහ මහන මැෂිම.  ඇලේහෝ තේරුම් ගත්තා කියුබාවෙදි ඔහුට මේ කිසිවක් එකතු කරන්න අවශ්‍ය නොවුණු බව. මොකද දේවල් ඒ වෙනකොටත් අදාළ තැන් වලයි තිබුණේ: කියුබාවෙදි බූරුවෙක් සුදු පාට පියානෝවක් උඩ වාඩි වෙලා ඉඳිද්දි කළු මිනිහෙක් ඒ පියානෝව වාදනය කළා. ඉතිං ඇලේහෝ කාටත් පෙර ටයි පටි එහෙම බුරුල් කරලා මෙහෙම කියනවා.  “ අපි තියෙන දේවල් ගැන ඒ තියෙන හැටියට ම කියන්නයි යන්නෙ.  කෙහෙල්මල!” -ඔන්න ඔහු කියනවා-අපූරු වාග් මලාවක් භාවිත කරමින්- මහා නිදහසකින් - එය අසාමාන්‍ය කාර්යයක්!

කැරොල් වීලන්: ඔබ එක්තරා සම්මුඛ පරීක්ෂණයක දි කිව්වා ඔබේ House of the spirits ග්‍රන්ථයේ එන විජ්ජාකාර විකාර චරිතය, “ක්ලාරා” ගොඩ නගන්නට පාදක වුණ ඔබේ ආච්චි අම්මා එහි කියවෙන පරිදි  ඍද්ධි බලයෙන් එහා මෙහා යන්න  පුළුවන් කෙනෙක් නොවන බව- යන්තම් ලුණු කළවම් කරන කුඩා බඳුනක් පමණයි ස්පර්ශ නොකර ඇයට සෙලවිය හැකි වුණේ කියලා.

අයියන්දේ : ඔහ්! ඇත්තෙන්ම , පුංචි දේවල්.

කැරොල් වීලන්: ඇයට පුළුවන් වුණා ද?

අයියන්දේ : බොහොම සුළු දේවල් (සිනා). ඔබ දන්නවද? අපේ පවුලෙ කතාව තිබුණෙ ඇයට බිලියඩ් මේස, පූල් මේස වගේ දේවල් පවා ගේ වටේ චලනය කරන්න පුළුවන් කියලා. මම නම් කිසි දවසක එක පාරක් වත් එවැන්නක් දැකලා නෑ. තව, ඒ අය කිව්වා ඇය පියානෝවේ ආවරණය ඉවත් නොකර එය වාදනය කළා කියලා.  මගේ ආච්චි අම්මා කොහොමටවත් පියානෝව වාදනය කළේ නෑ. මොකද ඇය එකම එක සංගීත ස්වරයක්වත් දැනගෙන හිටියෙ නෑ. ඉතිං ඇයට ආවරණය ඇතිව නෙවෙයි නැතිව වත් ඒක වාදනය කරන්න බෑ.  (සිනා) ඕවා ඉතිං ඒගොල්ලො ඇය ගැන කියන කතන්දර!

කැරොල් වීලන් : ඒ කියන්නෙ ඇයට  මනසේ ආධාරයෙන් සොලවන්න හැකි වුනේ පුංචි දේවල් විතරයි?

අයියන්දේ : පුංචි පුංචි දේවල්-- තේරුමක් නැති.

ආචාර්ය කැරොල් සzපාටා වීලන් - කැලිෆෝනියා සරසවිය


Tuesday, March 15, 2011

වෙනස් වීම| පාවුලෝ කොයියෝ සමග සංවාදයක්


පාවුලෝ කොයියෝ සිය පාඨකයින් කිහිප දෙනෙකු සමඟ කළ සංවාදයක පරිවර්තනයකි.
PauloCoelhoblog.com
 
 • බොහෝ වෙලාවට තමන්ට අවශ්‍ය හොඳම දේ තීරණය කරන්න අපට සිද්ධ වෙනවා දේවල්, අවස්ථා සහ පුදගලයින්ව සංසන්දනය කරන්න. ඔබ හිතනවද මේක බොහෝ විට ධනාත්මකයි කියලා?
-මාරියා ඇන්ඩ්‍රියානා

ඒක රඳා පවතින්නේ අදාළ සන්දර්භය මත: අපි කරන දේවල් සම්පූර්ණයෙන්ම තීරණය කරන්නේ අනිත් අය මොනව කියයි ද කියන එක මත නම්, අපිට ඇත්තටම අවශ්‍ය දෙයින් අපි පළා යනවා. නමුත් අපිට හැකි නම් අනෙක් අයටත් විවෘත වෙමින් මූලිකව අපේ ඇතුළාන්තයට සවන් දෙන්න-අපට පුළුවන් වෙනවා වර්ධනය වෙන්න: ඒ වගේම අපේ සිහින දෙසට ඇවිදගෙන යන්න. 

මම ඔබේ Witch of Portobello කියවා අවසාන කළා විතරයි. සැකයෙන් සහ බියෙන් පිරුණු, ඒ වගේම කුතුහලයෙන් සහ උද්‍යෝගයෙන් පිරුණු මේ මොහොතේ මම මතක තියා ගත යුතු වැදගත් ම දෙය මොකක් ද?
- සාරා 

ඔබ හොඳින් මතක තියා ගත යුතුයි වෙනස්වීමේ , එහෙම නැත්නම් පරිවර්තනය වීමේ අරමුණ සමස්ත ක්‍රියාවලියට බාධාවක් නොවන සේ වෙනස් වීම බව. ඇත්තෙන් ම මේ දැන්, මේ මොහොතේ දි වුණත් ඔබට ඔබේ ජීවිතයේ පුළුල් අර්ථය ග්‍රහණය කර ගත හැකියි. 

මම මේ අවබෝධය ලබා ගත්තේ සාන්ත ජේම්ස් වලට මම ගිය වන්දනා ගමනෙ දි. ආරම්භයෙදි මම හිටියේ මගේ ම අසිපතේ බලපෑමට යටත්ව- මට ඕන වුණේ කෙළින් ම ගමනාන්තය කරා යන්න. ඒත් අවසානයෙ දි මට ඒ අසිපත සොයා ගන්න පුළුවන් වුණේ මුළු ගමන තුළ ම සම්පූර්ණයෙන් ජීවත් වෙමින්...මේ වෙනස් වන මොහොතෙ දි මූලික පදාර්ථ දෙක ම ඔබ තුළ තිබිය යුතුයි. 

මොකක්ද "බය" කියන්නේ?
- බෙනඩික්ට්

අපි කෙහොම විශ්වාස කළත් බය ඇතිවෙන්නෙ අප හුදෙකලා වීම තුළ නොවෙයි. අපි ඉන්නෙ සම්පූර්ණයෙන් ම තනි වෙලා නම් බය ඇති කරවන කිසි දෙයක් ඇත්තෙත් නෑනෙ.

ඇත්තට ම බය ඇතිවෙන්නෙ මෙහෙමයි. අපි පරිකල්පනය කරනවා අපිට පහර දෙන්න සූදානම් බලවේග අපේ අවබෝධ කර ගැනිමේ ශක්තියෙන් ඔබ්බේ තියෙනවා කියලා.

බය ඉපදෙන්නේ අපට ග්‍රහණය කර ගත නොහැකි දෙයින්. ඇත්තට ම අප තේරුම් නොගන්න දේ තමයි අපිව භීතියෙන් පිරෙන හේතුව.... අපට තේරුම් ගත නොහැකි දේවල් හානිකර නෑ කියලා අපි තේරුම් ගන්න මොහොතෙදි බය ට විෂය වන දෙය අතුරුදහන් වෙනවා.

Wednesday, March 9, 2011

බෝ ගහ පාමුල -නුගේගොඩ මංසන්ධියේ දී ය.-

















නිලූ ද ලද සිදඹුවො දිගු වරලැ   නිලූ   
නිලූ ද වට බිඟුපෙළ අද තඹර   නිලු  
-සැළලිහිණී සන්දේශය


අළු පාට ඇතිරිල්ල එලා ගත් අහස          යට
කාක බෝ හෙවණ අස රන්වනුන් මග බලන
සළු ඇඳන් සිල් මුදන කහ පාට      වගුරුවන
සල දූලි සෙමෙර බඳ රත්තරන්        හැන්දෑව

පැහැනද පහන් එළියෙන් බසයට        දුවන
මුවරද ලොබින් බිඟු මධු සැල් වෙත ඇදෙන
පසතුරු නාදනූ රිය හය කැළ             දකින
මග පිපි කුසුම් ඇස හකුලා ඉඟි          කරන

ඔප නැති ගත හෙල්මැලි සියුමැලි  නොවුන
ලප පිරි වත බිඟු හැර ගිය මල්      පොකුණ
රොන් සුණු සිඳුණු අව පෑ ගත් පුර     අඟන
පුර වදුලේ මත් කොවුළන්         සැරි සරන

ලාබ කොකුමඟර තුඟු නොව තන     මඩල
ලතු තවරා මුත් නොම දුල පා            යුගළ
පුද නොම ලද බෝධිය පාමුල           පතළ
පොබයනු තනන පියුමෙනි පර වී      විසුළ

පාලම් බෙයද ඇස අලවා දුක              ලියන
සායම් මැකුණු  සිහිනෙක රැඳි        මියුළඟන
පිල් අගුවක පිල් සිඳ දී ගිනි                 නිවන
වෙන සැප නැත් ද බෝමැඬ මැඩෙනා පමණ

Monday, February 21, 2011

දෙවිවරුන්ට එරෙහිව ප්‍රේමය වෙනුවෙන්...


නිමිත්ත: සුභද්‍රා ජයසුන්දර ගේ "පැන්ඩෝරා"

පැන්ඩෝරා

පසින් නැඟ සුපුෂ්පිත කුසුම් ගත රඳන්නී
මායාවි ප්‍රකෘතිය සඳුන් තුර වන්නී
ආලෝක වර්ෂයක කිඳීගෙන
ජීවයම ගෙනියන්න හැකිවාට
පාශයේ බැඳුණු ශාපය ඇයයි
පුරුෂයින් දඬුවමේ බඳින්නී

රහස් හදවත රහස් ඉසියුම්ව රකින්නී
දණ නමමි අවනතව නුඹ නිසා කියන්නී
අහෝ මැය ඉළ ඇටයෙන් මැවුණ
ඒවා ද නුඹ සිතයි
ඉතින් නුඹ සදහටම ලුහු බඳියි

නුඹෙන් ඉපදී නුඹ ම පතන්නී විනම් ඇය
කෙලෙස දඬුවම් රැගෙන වඩින්නී
පසින් නැඟ පස නසා සදාකාලික වෙමින්
ජීවයම ගැබ පුරා දරන්නී

නාභිගත නාභියක ප්‍රේමයෙන් ගැට ගසා
අංශුවෙන් අංශුවට තනන්නී
වේදනාවේ ගිලී අංශුවට නැසෙන තුරු
ඇය ම වේ හද බැඳුම් සිඳින්නී

එසේ වුව මා තැනූ දෙවිඳුනී
මා ගෙනා ගින්දරට මම ම කපු සපයමී
ආකාස ගංගාව ගුගුරවයි
දේව නියමය නසා
සැබෑවට මිනිසෙකුට ලංවෙමී.

-සුභද්‍රා ජයසුන්දර-

ලෝක සාහිත්‍යය තුළ ස්ත්‍රීත්වය පිළිබඳ බිහිවි ඇති නිර්මාණ බොහෝය. ඒවා විවිධ මාන වලින් ද්‍රෘෂ්ටි කෝණ වලින් ගැහැණිය හා ස්ත්‍රීත්වය විග්‍රහ කරයි. ඒවායේ පදනම් විටෙක ආගමික වන අතර තව විටෙක සංස්කෘතිකය; තවත් විටෙක නූතන ස්ත්‍රීවාදී අදහස් වලින් පෝෂිතය. සුභද්‍රාගේ මේ කවිය දැකිය හැක්කේ සංස්කෘතිය හා ආගම මත පදනම්ව ගොඩ නැගුණු ශිෂ්ටාචාරය ඓතිහාසිකව බිහි කළ ස්ත්‍රියගේ ප්‍රතිරූපය ට ආගමික සංකේත භාවිත කරමින් කරන අභිමුඛ වීමක් ලෙසිනි. 

බයිබලයට  අනුව සේම ග්‍රීක සාහිත්‍යයට අනුව ද මිනිසා ද මිනිසා ගේ සහයට ගැහැණිය ද මවන්නේ දෙවියන් විසිනි.  යෙහෝවා පිරිමියාගේ ඉළ ඇටයකින් ඊවා හෙවත් ලොව ප්‍රථම මනුෂ්‍ය දුව පාපයෙන් තොරව මවන විට සියුස්  මැටි වලින් සැදූ ලොව ප්‍රථම ගැහැණියට පැන්ඩෝරා ට දෙවිවරුන් සතු සියළු හැකියාවන්ද සෝබාවන් ද කිසිවකටත් වඩා කුතුහලය ද දුන්නේය. ඒ සමගම මිනිසාට දඬුවම් පිණිස සියළු නපුර පිරවූ මංජුසාවක් ද දුන්නේය. බයිබලයට අනුව  සර්පයා හෙවත් පාපයේ දූතයා ට ආදම් ද ඒ පවට ඇඳා ගන්නී ඊවාය.

උන්වහන්සේ  ස්ත්‍රියට කතා කොට මෙසේ වදාළ සේක:
“නුඹේ ගැබ් ගැනීමේ වේදනා මම බොහෝ සේ වැඩි කරන්නෙමි. විළි රුදා ඇතිව නුඹ දරුවන් ප්‍රසූත කරන්නෙහිය. එහෙත් නුඹේ ආශාව සැමියා කෙරේ වන්නේය. ඔහු නුඹ පාලනය කරන්නේය.”
උත්පත්ති 3:16

විවෘත නොකරන ලෙස අණ ලද මුත් කුතුහලයෙන් මඬනා ලදුව සියුස්ගේ මංජුසාව විවෘත කර ලෝකයට වේදනාව ද අඬ දබර ද ලෙඩ රෝග ද පතුරන්නි පැන්ඩෝරාය.  මේ අනුව දුක ද පාපය ද මිනිසා වෙත රැඟෙන එන්නී ගැහැණියයි.

Pandora (the very first woman who was formed out of clay by the gods) opened the pithos (storage jar) which Zeus had given her as a wedding present, and released the swarm of evil spirits trapped within. They would ever afterwards plague mankind.- ග්‍රීක සාහිත්‍යය

එනයින් ගැහැණියගේ ගමන ඇරඹෙන්නේම සමස්ත මානව වර්ගයාගෙන් දෙස් ලබන්නිය ලෙසිනි.

ධනේෂ්වර ආර්ථිකයක සංස්කෘතිමය උපරි ව්‍යුහයේ උපාංගයන් වන සියලු ආගමික සංස්කෘතීන් හෝ දාර්ශනික මානයන් විමසා බලද්දී  ගැහැණිය සාහිත්‍යයේ දී හෝ ‍ඓන්ද්‍රිය ලෝකයේ දී පිරිමියාට ඉහළින් තැබෙන්නේ නැත. ඇය ඔහුගෙන් නිමැවෙන අතර ඔහුට අතවැසි වීම ම ඇගේ යහපත් කම පිළිබිඹු කරයි. මව් තනතුරෙහි ලා පසු කලෙක ඇය මුදුන් මස්තක කරන ලෝකයම අන් සියලු තැන හිදී ඇගේ වරදම සොයයි. ඉදින් ඇය පිරිමියාගේ දඬුවමයි.

“ග්‍රීක සමාජයේ කාන්තාවට හිමි තැන ඉතා පහත් එකක් විය. ගැහැණියගේ ප්‍රධාන කාර්යය වූයේ දරුවන් ; විශේෂයෙන් පිරිමි දරුවන් හැදීමයි.”  - ප්ලේටෝ (427-347 ක්‍රි.පූ.)

ප්ලේටෝ සිය නිරීක්ෂනය එසේ සටහන් කරද්දී ඇරිස්ටෝටල් දේව නීතිය ස්වභාවික රීතිය සමග මෙසේ ගළපයි.
“ගැහැණිය පහත් වන්නේ කිසියම් දොසක් හේතුවෙනි. “ඔවුහු ස්වභාවයෙන්ම දෝෂ සහිතය” මන්ද ඔවුන්ට සම්පූර්ණ මිනිසෙකු තැනිය හැකි  ශුක්‍රාණුවක් නිපදවිය නොහැකි බැවිනි. ගැහැණියක හා මිනිසෙකු සංවාසයේ යෙදෙන විට පිරිමියා මිනිස් ජීවිතයක් සඳහා අවශ්‍ය සාධක ලබා දෙයි. (උදා: ආත්මය, හැඩය). ගැහැණිය හුදෙක් පෝෂණයෙන් පමණක් දායක වෙයි.”

ඇරිස්ටෝටල්ට අනුව මිනිසාට ගැහැණිය පාලනය කළ හැකි වන්නේ ඔහු සතුව අසීමිත බුද්ධි මහිමයක් ඇති නිසාය. මෙය මිනිසා මත රඳා පවතින ගැහැණියට ද යහපත උදා කරයි. හරියට මානවයින් හා හීලෑ සතුන් අතර ඇති සම්බන්ධය මෙනි.

අප ඇරිස්ටෝටල් ගේ කියවීම තුළ වටහා ගත යුතු දෙය වන්නේ ඔහු අවධාරණය කරන කරුණ වන “ස්වභාවයෙන්ම දොස් සහිත” යන්නයි. ඔහු එය ජීව විද්‍යාත්මක කරුණක් පදනම් කර ගැනීමෙන් ස්වභාවික රීතියකට අනුව විග්‍රහ කරයි.

සුභද්‍රා ඓතිහාසික ඊවාගෙන් සහ පැන්ඩෝරා ගෙන් ස්ත්‍රිය විග්‍රහ කළ ද එය නූතන ස්ත්‍රීවාදී විග්‍රහයකින් වෙනස් වෙයි.

ස්ත්‍රීවාදී සාහිත්‍ය ධාරාවේ ධාරාවේ දිදුළන කිවිඳියක වන මායා ඇන්ජලෝ සිය කවිය යොදවන්නේ මේ සාම්ප්‍රදායික ගැහැණියට සමාජයෙන් හිමි කර දී ඇති ප්‍රතිරූපයට එරෙහිවය. ගැහැණිය නිරන්තරයෙන් පාගා දමන්නට තැත් කරන පුරුෂ අධිකාරියට එරෙහිවය. ඇගේ Phenomenal Woman නම් ලෝ ප්‍රකට කවියෙන් ඇය ගැහැණියගේ රූමත් බවට සලකන නූතන සමාජය ධෛර්යවන්තව ප්‍රශ්න කරයි. සිය ස්ත්‍රී ශරීරය තුළ සැඟව ඇති පුද්ගල  ලක්ෂණයන් සහ ස්වභාවයන් මිස බාහිර ස්වරූපය වැදගත් නොවන බව ඇය අවධාරණය කරයි.

“මගේ රහස කොහි වෙත්දැයි
රුවැති ගැහැණුන් විස්මයෙන් විමසති
මම සොබාමත් නොවෙමි
මෝස්තර නිරූපිකාවක් බඳු සිරුරකට ද
හිමි කම් නොකියමි
එහෙත් මා මුව විවර කළ විට
මා මුසා බස් කියන්නේ යයි ඔවුහු සිතති
මම මෙසේ කියමි
එය ඇත්තේ මගේ අතේ දුරිනි
උකුළෙහි පරතරයෙනි
පියවරක දුරිනි
දෙතොල වක් වන සැනෙනි
මම ගැහැණියක වෙමි
අසිරිමත් ලෙස
අසිරිමත් ගැහැණිය...
ඒ මම ය.”*

එහෙත් සුභද්‍රා  විස්තර කරන ස්ත්‍රිය සුවඳවත් මායාවී රූ සොබා රැගත් සදා කාලයටම පිරිමියා වසඟ කරගත් ස්ත්‍රියමය.
“පසින් නැඟ සුපුෂ්පිත කුසුම් ගත රඳන්නී
මායාවි ප්‍රකෘතිය සඳුන් තුර වන්නී”

Phenomenal Woman හි ආශ්චර්යමත් ස්ත්‍රිය පිරිමින් දණ ගස්සවයි.

I walk into a room
Just as cool as you please,
And to a man,
The fellows stand or
Fall down on their knees.

එහෙත් “පැන්ඩෝරා” හි ස්ත්‍රිය තවමත් පිරිමියා ඉදිරිපිට දණ නමන්නීය
“දණ නමමි අවනතව නුඹ නිසා කියන්නී”

“අහෝ මැය ඉළ ඇටයෙන් මැවුණ
ඒවා ද නුඹ සිතයි
ඉතින් නුඹ සදහටම ලුහු බඳියි”

එතෙකුදු  ඇය ලෝකයට  තවමත් පණ නල පිඹියි. ඒ ජීව උල්පත ම පුරුෂයා වරදට පොළඹවයි. ඇය අණ ලද්දී අවනත වීමටය. එනිසාම ඇය අවනතව විසිය යුතුය. එහෙත් මේ කිසිවකින් සංතෘප්ත නොවන පිරිමියා පරිපූර්ණ දෙය සොයා යයි. ඉදින් ඒ ගමනෙහි වරදක් වෙද එහි වගකීම ද හිමි ගැහැණියටය.

“නාභිගත නාභියක ප්‍රේමයෙන් ගැට ගසා
අංශුවෙන් අංශුවට තනන්නී”

පිරිමියාගේ දඬුවම ලෙස යුග ගණනක් තිස්සේ ගරහනු ලැබූ ඇය පරම වූ ප්‍රේමයකින් ස්ත්‍රී පුරුෂ සබඳතා බෞතීස්ම කරන සමාජ ව්‍යුහයක් නොදකියි. ශරීරයෙන් නිපන් සිය නෛසර්ගික ආවේශයන්හි ගැලෙමින් කූඨ ප්‍රාප්තිය වෙනුවෙන් ශිඛර මස්තක වන පිරිමියා ද ජෛව විද්‍යාත්මකවම එයින් වෙනස් වෙමින් නිම්නයක ආනන්දය සොයන ගැහැණිය ද මේ සමාජ සංස්කෘතියේ බලපෑමට යටත්ය. එතෙකදු ඇය මේ ශිඛරයන් ද නිම්නයන් ද අංශුවෙන් අංශුවට ප්‍රේමයේ රැහැනින් වෙළන්නට තැත් දරයි.

“එසේ වුව මා තැනූ දෙවිඳුනී
මා ගෙනා ගින්දරට මම ම කපු සපයමී
ආකාස ගංගාව ගුගුරවයි
දේව නියමය නසා
සැබෑවට මිනිසෙකුට ලංවෙමී.”

සාම්ප්‍රදායික ද්‍රෘෂ්ටිය තුළ ඓතිහාසිකව හංවඩු ගැසුණු ගැහැණියට හිමි ප්‍රතිරූපය සුභද්‍රා වෙනස් මානයකින් ප්‍රශ්න කරන්නේ මෙතැනදීය. ඇය මූලික වශයෙන් ප්‍රශ්න කරන්නේ දෙවියන්ගේ මැවිල්ල හෙවත් ඵලය වන පිරිමියා නොවේ. හේතුව වන දෙවියන්ය. ඇය එරෙහිව යන්නේ සිය මැවුම්කාර දෙවියන්ටය. නොඑසේනම් ඉහත හඳුනා ගත් පරිදි ආගම අයත් වන සංස්කෘතිය නිෂ්පාදනය කරන සමාජයේ උපරි ව්‍යුහයටය. දෙවියන් ලෝකය මවා ඒදන් උයන මැවුවේය. එහි පරිපූර්ණත්වය පිණිස මිනිසා මැවුවේය. ඔහුට තනියට ගැහැණිය මැවුවේය . සියල්ල යහපත් නම් ඇයි සර්පයෙක් හා තහනම් ගසක්? පරිපූර්ණ වීම යනු යහපත හා අයහපත යන දෙකේම පැවැත්ම නම් සියල්ල එහි වේවා! එහෙත් සියල්ල සැලසුම් කරන ලද්දේ දෙවියන් නම් චෝදනා ලැබිය යුතු ගැහැණිය ද? සියුස් විසින්  පැන්ඩෝරා සාදනු ලබන්නේ ප්‍රොමිතියස් ට සහ මිනිසුන්ට දඬුවම් පිණිසය. සියලු රුව ගුණ ලබන පැන්ඩෝරා අතට “ශාපලත්” මංජුසාව දෙන්නේ සියුස්ය.  එහෙත් චෝදනාව පැන්ඩෝරාටය. සුභද්‍රාගේ කවිය කෙලින්ම පිරිමියාට  දමා ගසන්නක් නොවී උද්ඝෝෂණයකට හෝ කෙඳිරි ගෑමකට ලඝු නොවී වෙනත් තලයකට කරනු ලබන ඉදිරිගාමී ආමන්ත්‍රණයක් වන්නේ එතැනදීය.

ගැහැණු මිනිස් සබඳතා එකිනෙකා පෙළන ආස්ථානයක තමන් ඒ තුළ නිරන්තර ගර්හාවට පාත්‍ර වන තැනක ඇය පිරිමියා කෙරෙහි ද ප්‍රේමය කෙරෙහි ද අසීමිතව බැඳෙයි. තමන්ම දැවෙමින් ප්‍රේමය ජීවමාණ කිරීමට දරණ මේ තැත අන්ධ වීමකියි වෙනත් ද්‍රාෂ්ටිවාදයකට තර්ක කළ නොහැකිවා නොවේ.  එහෙත් ඒ තුළ ප්‍රේමයේ පරම තත්ත්වය වන කොන්දේසි විරහිත බව කරා මනුෂ්‍යත්වය උත්කෘෂ්ටත්වයට නැංවෙනු විමසිලිමත් ඇසකට හසු වනු ඇත.

දේව නියමයට සැබැවට ඇය ළංවන පිරිමියාගේ විඥානය ද ඔහු මෙතෙක් ගෙවූ සමාජය විසින් හැඩ ගන්වන ලද ජීවිතයේ නිර්මිතයකි. ඔහුගේ පෙරළා ප්‍රේම කිරීමේ ශක්‍යතාව ද සංකීර්ණ මනෝ භාවයන් ද ඒ සංස්කෘතිකයේ බලපෑමට අඩු වැඩි සෙයින් යටත්ය.  මානව සබඳතාවක ඇති ද්වි පාර්ශවිය බව ඉස්මතු වන එතැන මේ සදාකාලික සාම්ප්‍රදායික ගැහැණිය තමන් හා සටන් වදියි. තමන්ගේ මූලික ස්වභාවය යයි මුළා කොට ඇන්දවූ නින්දාවේ වැරහැලි ගලවා විසි කොට සංස්කෘතිය විසින් හැඩි කළ පොළොව මත සැබෑ ප්‍රේමයේ මුල් බැස්සවීමට අදිටන් කරයි. ඒ සඳහා තනිව සටන් වදින්නට ස්ත්‍රිය සූදානම්ය. ඇගේ අවිය ප්‍රේමයයි. මුළු කවිය පුරාවටම සාම්ප්‍රදායිකව නිර්මිත ඓතිහාසික ප්‍රතිරූපයෙන් නොමිදෙන මුත් ඒ තුළම රැඳී ඒ විශ්වාසයන්ම ප්‍රශ්න කරයි.

ඒ තුළ විඳවීමකි. යුගයෙන් යුගයට විඳි අවමානයන්ගෙන් සැදුණාවූ ගැඹුරු තුවාලයකි. අවනත බවෙකි. සාංකාවෙකි. එහෙත් ප්‍රේමය කෙරෙහි වන නොසිඳෙන අදිටනකි; විශ්වාසයකි.  ඈ ප්‍රකාශයට පත් කරන්නේ ඇගේ ප්‍රේමයට හිමි ස්ථානයයි. ඒ අයිතිය හඳුනා ගන්නා ලෙස මහා සංස්කෘතියට කෙරෙන බලකිරීමයි.

The Origin of the Family (1884) හි එංගල්ස්  විස්තර කරන පරිදි,
“මවගේ අයිතිය අහිමි වීම යනු සමස්ත ස්ත්‍රීත්වයේ ඓතිහාසික පරාජයයි. මිනිසා  සිට නිවසේ ද අධිපතිකම පවරා ගත් අතර ගැහැණිය දාස කමට පහත් කරනු ලැබුවාය. ඇය ඔහුගේ අනුරාගයේ වහලිය වූ අතර දරුවන් නිපදවන හුදු යන්ත්‍රයක් වූවාය.”යන්න වෙනුවට මවගේ අයිතියයි. ස්ත්‍රියට අත්‍යන්තයෙන් හිමි අනුරාගය අභිබවන ප්‍රේමයේ ගෞරවයයි. ස්ත්‍රී පුරුෂ බන්ධනය තුළ මානව ප්‍රේමයට හිමි නිශ්චිත  තථ්‍ය ස්වරූපයයි.



ආශ්‍රිත ග්‍රන්ථ සහ ලියවිලි
1 ශු. බයිබලය
2. Pandora- Greek Mythology
3. Aristotle, Politica, ed. Loeb Classical Library, 1254 b 10-14
4.  Phenomenal-Woman by Maya Angelou
    *මෙම කොටස ලිපිය සඳහා පරිවර්තනය කරන ලදි.
5. Frederick Engels  , The Origin of the Family,1884

Tuesday, February 8, 2011

කවියේ කලාව


කාලයෙන් ජලයෙන් සැදි නදිය දකින
“කාලය ද තව ගඟකි” ඒ බව ද දකින
ගඟක් සේ අප ඔහේ ගලන බැව් දැනෙන
ජලය මෙන් අප වත ද මැකී යනු හඟින

අවදි වීම යනු ම තවත් එක් සිහිනයකි
සිහින නොදකිනු පිණිස දකින...
කිඳා බැස ඇට මිඳුළු වෙත
බිය ගෙනෙන මරණය නම්,
රෑ දකින සිහිනයක් මිස
අනෙකක් නොවන වග දැනෙන...

ගෙවෙන සැම දිනකම
පසුකරන සැම වසරකම
මිනිසා ගෙවූ කාලයන් හි
නිමිත්තක් දකින...
ගෙවුණු සැම වසරකම දුෂ්ට බව
සංගීතයට මිහිරි නාදයකට
අඩයාළමකට හරවන...

මරණය තුළ ද සිහිනයක් දකින
බසින හිරු අස රන්වන් ශෝකය දිසෙන
ඉතිං,
කවිකම් නම් එවැනිය.
නිරහංකාර අමරණීය කවිය
අරුණෝදය සේම
හිරු බැස යන සැන්දැව සේම
යළි යළිත් පැමිණෙන...

ඇතැම් විට සැඳෑ සමයක
දිස්වන වතකි,
කැඩපතක ගැඹුරින් අප විනිවිදින...
කලාව නම් එවන් කැඩපතක් විය යුතුය
ඒ වත අප එකිනෙකාට හෙළි කරන

ප්‍රාතිහර්යයන්ගෙන් වෙහෙසට පත් යුලිසස්
ඉතාකාව දුටු විගස ප්‍රේමයෙන් වැළපුණු අයුරු....
හරිතවත් සරල ඉතාකා!
කලාව නම් එබඳුය....
එහි කිසිදු අරුමයක් නැති,
ඇත්තේ සදාහරිත බැව් පමණි.

ගලන ගඟක් වන් නොනිමි කලාව
පසු කරමින්, එහෙත් රැ‍ඳෙමින්
එහිම කැඩපත වෙමින්
හෙරක්ලිටස් සේම චංචල ව
එහෙත් තවමත් ගඟක්ව ගලයි.
ඉතිං,
කවිකම් නම් එවැනිය.
-//-
 



•යුලිසිස්- හෙවත් ඔඩිසියස් . හෝමර් ගේ ඔඩිසි හි එන ට්‍රෝජන් යුද්ධයට සම්බන්ධ වීර චරිතය.

•ඉතාකා- ග්‍රීසියේ කුඩා සදාහරිත දිවයිනකි. ඔඩිසියස් ගේ නිවස ලෙස සැලකෙන්නේ ඉතාකාවයි. ඔඩිසියස් ඉතාකා හි රජුය. 

•හෙරක්ලිටස්-  (535–ක්‍රි.පූ. 475 ක්‍රි.පූ.) සොක්‍රටීස් ට පෙර උන් ද්‍රව්‍ය වාදී අදහස් දැරූ මුල් කාලීන ග්‍රීක දාර්ශනිකයෙකි.  “විශ්වයෙහි පදනම යනු වෙනස් වීම ය” යනු ඔහුගේ මතවාදය විය. ලෝකය නිරන්තරයෙන් වෙනස් වන බව ද එය කිසිවිටෙක එක් වරක් පැවතුණු අයුරින් නොපවතින බව ද ඔහු ප්‍රකාශ කළේය.
____________________________________________
 ජෝර්ජ් ලුයී බෝ(ර්)ගස්  (අගෝස්තු 24, 1899 – ජුනි 14, 1986)බුවනෝස් අයර්ස් හි උපත ලද ආජන්ටීනියානු කවියෙකි, විචාරකයෙකි, කෙටිකතා සහ නිබන්ධන රචනා කළ රචකයෙකි, පරිවර්තකයෙකි.  ඔහුගේ නිර්මාණ අයත් වන්නේ මායා යථාර්ථවාදී (magical realism) ෂානරයටය. ස්පාඤ්ඤ බසින් කළ මේ රචනා ලෝකයේ බොහෝ භාෂාවන්ට පරිවර්තනය වී තිබේ. අන්තර්ජාතික සම්මාන රැසකින් පිදුම් ලද ඔහු ලතින් ඇමරිකාවෙන් බිහිවූ විශිෂ්ටතම ලේඛකයෙකු ලෙස සැළකේ. ලෝ ප්‍රකට ලේඛක පාවුලෝ කොයියෝ සිය ලේඛන කලාවෙහි ආදර්ශය ලෙස සලකන්නේ ද සිය ප්‍රියතම කවියා ලෙස නම් කරන්නේ ද බෝ(ර්)ගස් වීම නුතන ලේඛන කලාවට ඔහුගෙන් වී ඇති සුවිශේෂී බලපෑම හෙළි කරයි.

Monday, January 24, 2011

මහේන්ද්‍රන්



















ළමා සොල්දාදුවෙකු ලෙස සැක පිට අත් අඩංගුවට ගනු ලැබූ සෙල්ලපිල්ලෙයායි මහේන්ද්‍රන් වසර 18ක් නඩු නැතිව බන්ධනාගාරයක රඳවනු ලැබ සිටියි.
-පුවතක්


යාළුයි කියා පවනැල්ලකුදු නැති තැන
පාළුයි තමයි හඳ එළිය වුව හැම තැන
මාළුයි ගඟයි දෙකම මූදට වැටුණම
යා‍ළුවෙ දනිමි වියළි කඳුළක තනිකම


දමා හැර ගිය උපන් බිම මැද
නිමා නැති ෂෙල් තරු ලකුණු යට
ළමා සොල්දාදුවා විද නුඹ
පමා වෙන්නට අකුරු නොතිබුණ

පාට සමනල් කොළඹ අත්තටු
රෑට සවනක් රැසින් නෑවුණි
සීත කල්ලඩි ආරු දිය යට
කාටවත් නැති කඳුළු වෑහුණි

මීන ගී හඬ කණට නෑහෙන
වසර දහ අට කොහොම ගෙවුණි ද
නීතියත් මරණයත් මළ රෑ
හීනෙකින්වත් ගෙදර පෙණුනි ද

ගාළු මුවදොර වෙරළ රළ මත
සළෙල සුළඟක් කරත රමණය
නුඹේ ගොළු සිර කුටිය මුදුනත
සිහ සිවල් කැළ එකම කොඩියක


22/01/11

Wednesday, January 12, 2011

ඈ අම්මාය...

















විහඟ සෙනගට ‍සතුට නැත නිම්මා
විහඟ සර මැද උපන් ඈ අම්මා
විහඟ කුලයට දුවක වී
කැදලි තනනට පියාඹා ගිය කිරිල්ලී

පොළොව මදි විද අහස සැඩ විද
පියා සැරියට නොසෙල්ලී
මලානික තෙත වගුරු බිම මැද
හෙලා බිජුවට විතැන් වී
කිරි බරින් ළය බුරුල් වී
තටුත් දන් දුන් කෙවිල්ලී
තුඩින් සෙනෙහස ගලන්නී
ගොර සපුන් හිස සිඹින්නී

සා  මුවන් ලෙස මාන බලනා
සිවල් රුදු නිය දකින්නි
මුවාවක් හොය හොයා අඬ ගා
විකල් වී බිම හොවන්නී
පුතු සිනා දැක උදම් වී
හිත හදා ගත් කුවේණි
තුඩින් සෙනෙහස කවන්නි
ගොර සපුන් කැළ රකින්නී

එදා දවසක නොකල්හී
කූඩුවේ දොර විසල් වී
කිතු කරලූ කිරි දැරූ ළය
වීසි කෙරුණිද අකුණු අහසට
වැහි තෙතක් නැති නියං සායක
උරා ගැණුනිද රුහිරු පොළොවට
තුඩින් ලේ බිඳු ගලන්නී
ගොර සපුන් දැක අඬන්නි

බර සුසුම් පොදි දරන්නී
අහස පොළොවට හෙලන්නී
තටු අහිමි සඳ කින්නරී
සඳ වතේ ලප තබන්නී
කෙනෙක් “අම්මා” කියා අවුදින්
සිනාසෙන මග රකින්නී
තුඩින් කඳුළක් හෙලන්නී
ගොර සපුන් මැද මියෙන්නී


31/12/10

Wednesday, January 5, 2011

මම කිසිවෙක් නොවෙමි! ඔබ කවුද?| 19 වන සියවසේ හුදෙකලා කිවිඳිය




















මම කිසිවෙක් නොවෙමි! ඔබ කවුද? 

මම කිසිවෙක් නොවෙමි! ඔබ කවුද?
ඔබත් නොකිසිවෙක්ද?
එහෙනම් මෙන්න, අප දෙදෙනෙක්- කාටවත් නොකියන්න!
උන් අපව පළවා දමාවි

කොතරම් කම්මැලි දෙයක්ද, 'යමෙකු' වීම!
ප්‍රශස්ති ගයන මඩ වගුරකට,
මුළු දවස පුරා
ගෙම්බෙකුසේ තම නම කියමින්
පරසිඳුව හිඳීම!

[I'm nobody! Who are you? By Emily Dickinson]

මණි පත්‍රයක්-මල් පෙත්තක්-කටුවක්

සුලබ වසන්ත උදෑසනක්
මණි පත්‍රයක්,මල් පෙත්තක් සහ කටුවක්
තුෂර පිරි බඳුනක්
මී මැස්සෙක් දෙන්නෙක්
මද පවනක් - තුරු පතර දැඟලිල්ලක්
මම රෝස මලක්
[A sepal, petal and a thorn By Emily Dickinson]

ලෝකයට මා ලියන ලියමන 
මේ,
මට කිසිදා නොලියූ ලෝකයට
මා ලියන ලියමනයි,...
සිය මුදු මහේෂාක්‍ය බවින්
සොබා දම කියූ සරල පණිවුඩයයි.
ඇගේ පණිවුඩය
මට දකින්නට නොහැකි
දෑත් වෙත කැප කොට ඇත;
දුර වසන දයාබර මිනිසුනි,
ඇයට ඇති ආදරය උදෙසා
මා දැඩිව විනිශ්චය නොකරන්න! 

[This Is My Letter To The World By Emily Dickinson] 

එමිලි එළිසබෙත් ඩිකින්සන්
[Emily Elizabeth Dickinson -දෙසැ. 10, 1830 – මැයි 15, 1886]

ඇමරිකානු කිවිඳියකි. ඇම්හර්ස්ට්හි ඉහළ සමාජයේ දැඩි ආගමික නැඹරුවකින් යුත් පවුලක උපන් ඇය සිය අභයන්තරයටම යොමුවු හුදෙකලා චරිතයක් වූවාය. එනිසාම ඇය සාම්ප්‍රදායික ඇමරිකානු සමාජයේ වෙනස් චරිතයක් සේ සැලකුණි. කිසිදා විවාහයකට නොඑළඹි කිවිඳිය සුදු වතින් සැරසෙමින් ද ජීවිතයේ පසු කාලයේ දී සිය කාමරයෙන් පවා එළියට නොබසිමින් ද ලියුම් වලින් පමණක් ලෝකය සමග ගණුදෙනු කළාය. වසර පණස් පහේ දි ඇය මිය යන විටත් ලියමින් සිටිය ද ඇ ඒවා තව දුරටත් සංස්කරණය කළේ නැත.

අට සියයකට අධික ඇය ලියූ කවි වලින් ඇය ජීවත්ව සිටියදී ප්‍රසිද්ධ කළේ දොළහක් වැනි සුළු ප්‍රමාණයක් පමණි. එමිලිගේ කවි ලෝකයා අතට පත්වන්නේ ඇගේ මරණින් පසු සහෝදරියක විසින් ඒවා සොයා ගනු ලැබීමෙන් පසුය.

1955 "The Poems of Emily Dickinson" ප්‍රකාශයට පත්වීමත් සමග ඒ පිළිබඳ කතිකාව ඇරඹුණි. එමිලි ඩිකින්සන් සැළකෙන්නේ 19 වෙනි සියවසේ ඇමරිකාවෙන් බිහිවූ වඩාත් ස්වභාවික කිවිඳියක ලෙසය. ඈ එසේ අවධානයට ලක් වන්නේ සම්ප්‍රදායට එරෙහි වෙමින්, කැඩෙන රිද්ම රටාව, අසාමාන්‍ය විරාම ලකුණු භාවිතය, නිර්මාණාත්මකව සංකේත භාවිතය සහ සමස්ත පද්‍යකරණයේ වූ නැවුම් බව ගෙන හැර පාමින් කළ මෙහෙය නිසාය. ඇය සොබා දහම ගැනද මිනිස් ස්වභාවය ද මරණය ගැන ද ලිව්වාය. අධි සංවේදී කාන්තාවක් වූ ඇය ජෝන් කීට්, එළිසබෙත් බ්‍රවුනිං වැන්නන්ගේ නිර්මාණ ප්‍රිය කළ ද එකල පිළිගත් ශෛලිය වූ සුපිරිසිදු මල් හා පවිත්‍ර ප්‍රේමය ගැන පරිකල්පනීය කවි ලිවීම ප්‍රතික්ෂේප කොට සිය ඇතුළාන්තය ද මිනිස් ස්වභාවය ගැන ද ලියුවාය. කොතෙක් හුදෙකලා චරිතයක් වුවද ඇගේ කවි බොහෝ විට ප්‍රීතියෙන් ද උත්සවාකාරී බවින්ද යුතුය. 20 වන සියවස වන විට විචාරකයින් ඇගේ කවි හැඳින්වූයේ 'නූතන' පද්‍ය සම්ප්‍රදායට අයත් ඒවා ලෙසය. සම්ප්‍රදාය නොතකා හැරීම යනු නොදැනුවත් කම නොව ඇය සවිඥානිකව කළ බුද්ධිමය එළඹුමක් ලෙස ද ඔවුහු හඳුනා ගත්හ. ඩිකින්සන්ගේ සංකීර්ණ මෙන්ම බුද්ධිමත් ලේඛන ‍ෛශලිය ‍බොහෝ විචාරකයින් අතින් පැසසුම් ලබන්නාක් මෙන්ම ඇගේ ලියවිලි 21 වන සියවසේ ලේඛකයින්ට සහ හා කවියන්ට කර ඇති බලපෑම ද ඉමහත්ය.