Wednesday, October 27, 2010

පොඩි එකෙකු මා සමග සිනාසුණි


පසුබිමෙහි පණ අදින පණ ගැහෙන කතාවකි
පොඩි එකෙකු ඒ නොදැන මා සමග සිනාසුණි
ඔටුනු අභියස කොඳු කැඩෙන රටකින්
විප්ලවයට පේටන්ට් ගන්ට පොරකන දෙසකින්
පැමිණි  මා දෙස බලා හෙමිහිට
පොඩි එකා  මා සමග සිනාසුණි.
ශිෂ්ටාචාර වලට බැරිවුණු
කාල මායාවේ යළි යළිදු සැඟවුණු
විප්ලවය ද ජයග්‍රහණය ද
කහට බැඳි ඒ දසන් මත නැගි
සිනා රළ මත ඉපදුණි.
මම නැවතුණෙමි.
                        
-වවුනියාවේ පාවක්කුලම්හිදීය.
 26/10/10

Thursday, October 21, 2010

From Harmony to Non Existence




















You are the sweetest melody soaring
Making ripples in the air
Filling the still auditorium
Yes…. you
The simple truth of pure existence!

Waves over waves over waves
Like a beautiful river flowing
And then becoming tranquil

Stirring amidst the vivid colours of a ceremonial marvel
You embrace my self, ever so gently
Moving over me

Reverberant clusters of musical notes
Giving birth to the most beautiful melody
Awakening every particle of my being
Defining my self
Mesmerizing me

Lying in the heavenly ambience
That is surrounding me
Slowly, I melt
Dissolving into that bliss

The enchanting river of beauty
Soaked me, and dissolved me
Transforming me into a totally different entity
Breaking into tiny particles
Again and again
I feel myself diffusing
All over the universe

Leaving the auditorium
I enter the blissful paradise
Melting away along the horizon
With you and within you

Mixed with the infinite harmony
That crystallizes in a breath
Yet; dispersed through the universe
I become tranquil
Feeling everything
Seeing everything

Endless feelings emerge
Penetrating myself

Who can say you don’t exist
Here you are!
Yes, I can feel you
Deeply and magically
Playing within the same melody
Carrying the same rhythm
Carrying the same beat

Dissolved in a sigh
The strings weep
Releasing the pain
With each and every stroke of the bow
Caressing my existence
Embracing my body

In between the cello stings
I am being born again
Unconsciously
My breathing stops
I start drifting into non existence

And at that moment
I am born again between the strings
From now on
I exist in a parallel blissful universe
Born from the most beautiful music

I am the dulcet tones
I feel the true beauty within
Seeing myself in that existence
And the existence is found within me

And, you …..
You are…taking me to the eternity
Lingering warm, in my breath

Then
In the next moment
In between the cello strings The non existing me
Come to life!


*Written at a theater in the middle of a cello symphony.

Translated by : Manel Fernando

Tuesday, October 12, 2010

ෆීනික්ස් දරුවාණ....



















 


තැඹිලි පාටට ඉදුණු ඉර
අහස් නටුවෙන්
ගිලිහෙන්න පෙර
නිල්ම නිල් මුහුදට නැමුණා
සිහිල් ජල කඳ හෙමින් සිප ගෙන
අනන්තය අග්ගිස්සෙ
වාඩි වී ගිමන් හැරියා

කළුවර ම අඳුරු රැය යට
තරු පැසක් හැළුණා
නිමක් නැති කළපුවක කෙළවර
පා ලකුණු ඇඳුණා

නො දන්නා මං පෙත් දෙපස උන්
නාඳුනන ගැහැණුන්ගෙ  මුව මත
දන්න අඳුණන සිනා නැගුණා
තල් කවන්ධ වල
මල් පිපෙන්නට
හීන දකිනා -මීන දෑසක්
මා ළඟම දිළුණා

හුස්ම නැවතුණු සුළඟට
හමන්නට අමතකව ගිය බිම
පවනක්ව ඒ සිඟිති අතැඟිලි
මා අතේ වෙළුණා

මරණයත් බිය වැදුණු
රුදුරු රණ බිම මැද
අසිපතට හෙල්ලට
සිදුරු කළ ‍නුහුණු
මේ දැන් උපන්
බිළිඳු හදවත
මා ළඟින් ගැහුණා

දොර ජනෙල් නැති හීන මැදුරට
ඉර එළිය වැටුණා
කඳුළු සායම් ගෙන
නිහඬ තණ බිම මත
ජීවිතය අඳිනා විටත්
ඔබේ නිශ්චල ගැඹුරු සෙනෙහස
මා වටා එතුණා ...

ලුණු රසය ගෙන හමන සුළ‍ඟෙත්
ආදරය තිබුණා
ලොවෙහි මෙතුවක් කලෙක බැස ගිය
සුන්දරම ඉර බහින විටදිත්
ඔබේ අත මා අත ළඟින් තිබුණා...

වලාකුළු පියසි යට
කටු අනින ගොර බිමෙහි
ඇදි ඇදී විසල් වන
සෙනෙහසේ නිසල  ගඟ වෙත
උපත දෙන පොඩි ම හදවත හැර
මිහි මත කිසිත් හිමි නැති
හුදෙකලා දරුවාණ,
මේ කවිය උපන් පොළවෙහි
මිනිසුන් යළි යළිත් මැරුණා
ඒ මිනිස් අළු පවා
යළි යළිත් ගිනි තැබුණා...

අළු ත් ගිනි ගත් පොළවක
ඔබ පිපී වැනුනු ඒ මොහොතේ
කවියකට නොනැගුණත් කිසිදින
මේ කවිය ඔබත් ලිව්වා....
ඔබේ දුක මා හිත ළඟින් තිබුණා

අළු මතට වැටුණු කඳුළක
හීනයක් තිබුණා....
ගින්නකට කිසිදා දවන්නට බැරි
හීනයක් තිබුණා.....



Wednesday, October 6, 2010

ලංකාව නම් දූපතේ ඉපදීම සහ ජීවත්වීම

ගිය මාසය අවසන් වුණේත් මේ මාසය ඇරඹුණේත්, මට ද බොහෝ දෙනෙකුට ද සුවිශේෂි වූ මිනිසුන් වන මිතුරන් තිදෙනෙකුගේ උපන් දිනයන් සමගයි.

මිනිසෙකු ඉපදීම මිහිමත ඇති සුවිසල්ම ආශ්චර්යය වන්නා සේම සමහර මිනිසුන් ඉපදීම ලෝකයට ආශිර්වාදයක් වන්නේ ඇයි? මිනිසුන් ඉපදෙන්නේ ඇයි? ලංකාව වැනි දූපතක ඉපදීම යනු කවරක් ද? 
 
ලාංකික දරුවන් ඉතිහාසයේ පටන් ඉපදුණේ සහ අදත් ඉපදෙන්නේ සංස්කෘතිය, ආගම හා ආර්ථික දේශපාලන ප්‍රවාහයන් විසින් අත්‍යන්තයටම මඬනා ලද පවුල නමැති සිර ගෙය තුළයි.දරුවා ආගමික විය යුතු බව උපතටත් පෙර තීරණය කරන අතර උප්පැන්න  සහතිකයෙන් එය රජය විසින් අනුමත කර සීල් කර දෙනු ලබයි. එතැන් පටන් අනවරත බලපෑම් හා ඉගැන්විම්ය. කොටින්ම සිනාසිය යුත්තේ කා සමගද ආදරය කළ යුත්තේ කාටද යන්න පවා උගන්වනු ලබයි. 

“මේ ඔයාගේ තාත්තා, හිනාවෙන්න” මෙසේ විධාන ලබන දරුවා ලේ නෑ කම් අනුව ආදරය ඇතිවන බවත් කන්න බොන්න දී හදා ගන්නා නිසා ආදරය කළ යුතු බවත් විරුද්ධ ලිංගිකයින් යනු අමුතු සත්ත්ව කොට්ඨාසයක් බවත්  තමන්ගේ අයට ආදරය කළ යුතු බවත් පිට අය කියා ජාතියක් ඇති බවත් වෙනත් ආගම් හා ජාතීන් යනු තමන්ගේ එකට වඩා පහත් ඒවා බවත් ඉතා ඉක්මණින් ඉගෙන ගනියි. එපමණක් නොව රූපවාහිනියෙන් , පත්තර වලින් , පාසලෙන් , දහම් පාසලෙන්, පෝස්ටර් කටවුට් වලින් ඒවාට පොහොර වැටෙයි. අනෙක් අතට දකුණු ආසියාතික රටක සමාජ තත්ත්වය යනු ජීවිතයටත් මරණයටත් එහා දෙයක් නිසා මේ දරුවන් “ඉහළට ඉගෙන ගැනීමේ” මාරාන්තික අරගලයට ‍ද යොමු කෙරෙයි.  
 
මෙසේ අහිංසකව , සිල්වත්ව , භක්තිමත්ව හැදෙන දරුවා ට යෞවන වියට එළඹීමත් සමඟම ස්වභාවිකවම මේ ක්‍රමය ප්‍රශ්න කිරීමේ වුවමනාව පැන නගියි. අනෙක් අතට ළමයාට නොහොත් මේ තරුණයාට හෝ තරුණියට පවුල සහ සමාජය විසින් කිසිදාක විසඳා ගන්නට ඉඩ නොදුන් ප්‍රශ්න කෝටියකි. එනිසාම විරෝධය දැක්විමේ ක්‍රම ද බොහොමයකි. සිගරට් බීම, ඇල්කොහොල් භාවිතය, මත්ද්‍රව්‍ය ගැනීම, රස්තියදු ගැසීම, කැසිනෝ යාම, කැරොකේ යාම, නිල් චිත්‍රපට බැලීම, රෑ බෝවී ගෙදර ඒම, පෙම්වතුන් පෙම්වතියන් වැඩි දෙනෙකු ඇසුරු කිරීම, දේශපාලනයට පිවිසිම,භාවනා කිරීම මින් කිහිපයක් පමණි. මේ කිසිවක් හොඳ නරක තරාදියට දැමිමට අවැසි නැති ඒවා වුව ද මේවායින් කවරක් කළ ද වැඩිහිටියන් කළබල වේ. ඇහේ මූණේ තියන් හැදූ දරුවා අකීකරු වී ඇත!
 
මේවා එළිපිට නොකරන දරුවෝද වෙත්.  ඔවුන්ගේ කාර්යය දෙමව්පියන්ගේ බැට්න් එක ප්‍රවේශමෙන් රැ‍ගෙන හැකිතාක් දුර දිවීමය. අතරමග හමුවන සදාචාර විරෝධීන්ට හෙවත් රැඩිකල් යයි කියා ගන්නා උන්ට පාඩමක් ඉගැන්වීම කෙසේ වෙතත් ටොක්කක් හෝ ඇනගෙන යාමද මේ ගමනේ එක් අරමුණකි. විභාග පාස් කිරීම, රැකියාවක් (සමාවෙන්න , හොඳ තත්ත්වයක් ඇති රැකියාවක්) සොයා ගැනීම, හොඳ තැනකින් කසාදයක් බැඳ ගැනිම , ගෙයක් සහ කාර් එකක් ලෝන් දමා හෝ මිළට ගැනිම, දරුවෙකු ඉපැද්දවීම , තමන්ට කරන්නට බැරිවුණ ඔක්කොමත් ඇතුළත් වන පරිදි ඒ දරුවා ද හැදිම හා මීට අමතරව ලංකාව යනු එපාම කරපු කුණු ගොඩක් බව පසුව පසක් වන නිසා රට හැර ‍ගොස් වෙන රටක පුරවැසිභාවය ලබා ගැනීම හා මියයාම එබඳු ලාංකේය මධ්‍යම පාංතික ජීවිත බහුතරයක  ප්‍රධාන අවධීන් ලෙස වර්ග කළ හැකිය.  කෙසේ වෙතත් මේ හොඳ ළමයි ද හොරෙන් හෝ එළිපිට  ඉහත දේවල් වල නිරත වෙති. නැතත් පාන් සහ ගෑස් මිළ ඉහළ ගිය විට පමණක් දේශපාලනය කතා ‍ කොට ජීවත් වුණත් නැතා සේ හිඳ මියෙති.

මේ ක්‍රමයට ඇතුළත් වුව ද එසේ ඇතුළත් වන්නට හා පවතින්නට අකමැති අය සමාජය ප්‍රශ්න කරන්නට පටන් ගනියි. මෙය සංස්කෘතිය ප්‍රශ්න කිරීමෙන් ඇරඹී ආර්ථීකය හා දේශපාලනය ප්‍රශ්න කිරිම දක්වා විහිදෙයි. මෙබන්දන් තරුණ මදය නිසා ටික කලක් රැඩිකල් ව්‍යාපාර වල නිරතව සිට සංස්කෘතියටද පිටුපා නිදහස් ජීවිත ගත කොට මැදි විය ළං වෙද්දි හොඳ ළමයින් වී පොදු ප්‍රවාහයේ දියව නොපෙනී යති. රැඩිකල් දෙශපාලනයේ තතු ද එහෙමය. මුලින්ම වමෙන් ද ඉන් පසු මැද ද ඊටත් පසු දක්ෂිණාංශිකද වී ආ ගිය තැන් අමතක වන තුරු ආස්ථානය මාරු කොට ධනේෂ්වරයේ මුරිච්චියක් වී පුළුවන් නම් අන්තිම කාලේ අඩුම තරමින් සෝවාන් වෙන්නටවත් උත්සහයක් දරා  මියෙති.
 
මේ සියල්ල අතර පවතින ක්‍රමය සැබෑවට ප්‍රශ්න කරන්නන් විරලය. මේ සිර ගෙය කඩා දැමීමට අත පය තුවාල කර ගැනීමට ඉදිරිපත් වන්නන් ඊටත් වඩා විරලය. මූලිකම කරුණ මෙය සිර ගෙයක් බව තේරුම් ගැනීමයි. තමන්ට සිනහසෙන්නට , හදා වඩා ගනු ලබන නිසා ආදරය කරවා ගනු ලබන්නට, තමන්ගේ පරණ ඇරියර්ස් කවර් කර ගැනීමට ග්‍රීස් ගහේ නග්ගවා තරඟ කරවන්නට, ආදරය යන වචනය පාවිච්චි කරමින් දරුවෙකුගේ මුළු ජිවිත කාලයටම අයිති ශුද්ධ වූ නිදහස හෙවත් නිදහස් මිනිසෙකු ලෙස මහ පොළව මත ඇවිද යාමේ අයිතිය සේම පෞරුෂය ද අහිමි කොට රූකඩ සේ නටවන්නා වූ පවුල සතු හුය කඩා දමන්නට කී දෙනෙකුට ශක්තිය තිබේද? ආදරය යනු  ආදරයම බවට පත් වීම මිස අත් කොට ගැනිම නොවන බව ක්‍රියාවෙන් පසක් කළ අවබෝධයෙන් යුත්  ගැහැණු-මිනිස් සබඳතා වල සුන්දරත්වය සහ අත් කර ගන්නට තැනීමේ නිස්සාරත්වය කී දෙනෙක් වටහා ගෙන සිටී ද?  ජිවිතයට සහ මරණයට ඇති බිය නිසාම ආගම් වල වහලුන් නොවන්නට, මමත්වය නිසාම ලොව ඉදිරිපිට නළුවන් වී කුහකයින් නොවන්නට, තමන්ගේ පිළේ එකාට සේම අනෙක් පිළේ එකාට ද ගරු කරන්නට හුදෙක් සඟවා ගත් අධි මානයෙන් අනෙකා නොපෙළන්නට හැකියාව තමන් විසින්ම අත් කර ගත යුත්තේද කුඩාවෙකු ලෙස ගෝත්‍රික බවට බෞතීස්ම කරනු ලැබූ දරුවාමය.
 
තමන් සොයා ගැනීමේ අරගලය තුළ අප කී දෙනෙක් සිටී ද?  ලද එකම එක ජිවිත කාලය කෙසේ ගෙවිය යුතුද යන තීරණය පැහැදිළිව ගන්නට හැකි වූ කි දෙනෙකු ඔබට ජීවිතයේ දි හමු වී තිබේ ද? සමාජයට ආදරය කරන අතරම එහි ඇති ගෝත්‍රික බව හඳුනා ගැන්මට ද ඊට ප්‍රතිවිරෝධීව ප්‍රායෝගිකව ජිවත් වන්නටද ශක්තිය ඇති මිනිසුන් කී දෙනෙක් වෙත්ද? මූලිකම අරගලය තමා සමග බව වටහා ගත් තැන් පටන් තමන් තුළ ගොඩ නැංවීම් සිදුවිය යුතු බව පුද්ගලයා වටහා ගනියි. තමා ගොඩ නංවා ගැනීමෙන් හා නිශ්චිත අරමුණක් සහිත වීමෙන් තොරව කරන සමාජ කාර්යයන් නිශ්ඵල වන්නා සේම තාවකාලිකද ව්‍යාජ ද  වෙයි. දීර්ඝ වෙහෙසවීම් ඇද වැටීම් හා කැප කිරීම් තුළින් අත් පත් කර ගන්නා ගොඩ නැංවිම් සහ අරමුණු සහිත එබඳු ජීවිත කෙදිනක හෝ මිහිමත උපත ලැබිම ගැන අප සතුටු විය යුත්තේ එබැවිනි. ඒ ජීවිත වලට සීමා මායිම් නැත. හුවමාරුකිරීම් හෝ කේවල් කිරීම් නැත. පිල් බෙදීම් නැත. ඇත්තේ ආදරය ශක්තිය කොටගෙන ලෝකය ගොඩ නැංවීමේ ක්‍රියාවලිය තුළ ජීවමාණව වැඩෙහි නිරත වීම පමණි. ඒ ජීවිත වල සිහින නැත. ඇත්තේ වඩා යහපත් ලෝකයක් වෙනුවෙන් නිශ්චිතව ළඟා කරගත යුතු ඉලක්ක පමණි.
ඒ මිනිසුන් කිහිප දෙනා වෙනුවෙන්,

මට ලියන්නට බොහෝ දේ ඇත...
ඒත්
අද ඒ කවිය නොලියමි...

සිංහ කොටි වග වළසුන් ද
සාවුන් ,  මුවන් ද
සොල්දාදුවන් ,විප්ලවවාදීන් , ප්‍රතිගාමීන්ද
උකුස්සන් , රාජාලියන් ද
පෙලිකන්ලා  සහ පැණි කුරුල්ලන් ද
අවතැන්වූවන් , සරණාගතයින්, ආබාධිතයින් ද
සුනිල දිය කඳුරු , ගංගා ,මහා සාගර ද
කම්කරුවන්, සුදු කරපටිධාරීන් ද
මිටියාවත් , තණ බිම්
කඳු වැටි , කාන්තාර ද
ගැහැණුන්, පිරිමින්, තරුණන් හා දරුවන් ද
ලිලී මල් ,පිච්ච මල්, ගංජා මල් ද
විඥානවාදීන්, භෞතිකවාදීන්, ශුන්‍යවාදීන් ද
එකට හමුවෙන
ඒ සහෝදරත්වයේ දිනයේ
ගිමන් හරිනට ඉඳගන්නා තැන
ඔබ ළඟින් ඉඳඟෙන
ඒ කවිය මම ලියමි.


06/10/10

Monday, October 4, 2010

අවතැන් වූවන්ගේ කඳවු‍රේ සිට ලියමි-இடம்பெயர்ந்தவர்களின் முகாமிலிருந்து எழுதுகிறேன்


























අවතැන් වූවන්ගේ  කඳවු‍රේ සිට ලියමි 
(දෙමළ පරිවර්තනය)


இடம்பெயர்ந்தவர்களின் முகாமிலிருந்து எழுதுகிறேன்



அன்பின் சுந்தரம்,

நிலா நட்சத்திரங்கள் அணைந்துபோன
ஏழை வானத்தின் கீழ்
அந்தகார இரவு
முகாமுக்குச் சுருண்டு கொள்ளும்போது
ஊமை ஓலமிடும் நிலத்தின் கீழே
எந்த இடத்திலாவது நீங்கள் உறங்கியிருப்பீர்களென
உங்களைக் கடந்து போகும் வரும் பூட் சப்பாத்துக்களின் ஒலி
அசைகின்ற உலகைச் சொல்லித் தரும் எனக்கு

அன்றைய நள்ளிரவு இருள்
பஞ்சாயுதங்கள் வீழ்ந்த களப்பு
அப்பா இல்லாமல் போன காலம்
குஞ்சுகளுக்கு யாருடைய காவல்

அங்கிருந்தும் இங்கிருந்தும் கொஞ்சம் பேர்
வந்து அடிக்கடி விசாரிக்கிறார்கள்
ருசி தானே இந்த (சிறை) உணவு
வேறெங்கும் கிடைத்ததா இதை விடவும் சுவை உணவு

புள்ளினங்கள் பறந்தாலும்
பாடல்கள் இல்லை அவையிடத்தே
பூக்கள் மலர்ந்தாலும்
மிதிபட்டுச் சிதையும் அக்கணமே
இழுத்துப் பிடித்த வீணையின் நரம்புகள்
முன்பெழுந்த இன்னிசையை இனியெழுப்பாது

தப்பித்தோடினால் மீளவும்
முட்கம்பிகளில் சிக்கி விட நேரிடும்
விழி உயர்த்திப் பார்த்தால்
மீண்டும் தலைதூக்க முடியாமல் போய்விடும்
ஒரு துளி விழிநீர் சிந்தினால்
முழுப் பரம்பரையும் சாம்பலாகும்

அதனால் உணர்ச்சியற்றிருக்கிறேன்..
எவர்க்கும் கேட்டுவிடாதபடி சுவாசிக்கிறேன்..

நீங்கள் அங்கு உறங்கும் வரை.


இப்படிக்கு,

உங்களுடைய,

ராதா.


மூலம் - மாலதீ கல்பனா எம்ப்ரோஸ் (சிங்கள மொழியில்)
தமிழில் - எம்.ரிஷான் ஷெரீப், இலங்கை

Translated By: M. Rishan Shareef


අවතැන් වූවන්ගේ  කඳවු‍රේ සිට ලියමි 

දයාබර සුන්දරම්,

සඳ තරු නිවී ගිය
දුප්පත්ම අහස යට
කළුවර රාත්‍රිය
ගුලි වෙන විට කඳවුරට
නිදන බව කොතැන හෝ ඔබ
ගොළුව වැළපෙන ‍මහ ‍ෙපාළව යට
ඔබ මොබ යනෙන බූටි සපත්තු හඬ
සසලවා විශ්වය - කියා දෙයි මට

එදා මහ රෑ කළුවරේ
පංචායුධය වැටුණා කළපු‍වේ
අප්පා නැතිව ගිය කලේ
පැටවුන්ට කාගේ කවර කලේ

අරෙහෙන් මෙහෙන් පිරිසක්
පැමිණ නිරතුරු විමසත්
මිහිරියි නේද ‍මේ (හිර) බත්
ලැබුණිද මීට වැඩි රස බත්

සියොතුන් පියාඹත්
එහෙත් උහු නොගයත්
මල් පිපී වැනෙ‍තොත්
වහා පෑගී පොඩි වෙත්
සිඳලූ බැවින මිණි තත්
වෙණ නද යළිදු ‍ෙනානැගෙත්

දිවිවොතින් ආයෙත්
කටු කමිබි වල පැටළෙයි
බැලුවොතින් නෙත උස්සා
යළි හිස නගනු බැරි වෙයි
ගැළුවොතින් එක කඳුලක්
මුළු පරපුරම අළුවෙයි

ඒ නිසා හිරි වැටී ඉන්නෙම්..
නෑසෙන්න හුස්ම ගන්නෙම්....

ඔබ ඔතැන නිදන තුරු.

මේ,
ඔබේ,
රාධා