කාබන් මිනිස්සු !

ගිනි රස්නෙට ඉර පායන

ඉර අව්වට අපි පිච්චෙන

කඳුළු වතුර මැද දූපත

අපි කොයි කවුරුත් උපන්න

මල් පිපුණේ මේ ඉර යට

ලේ හැළුණේ මේ ඉර යට

පරවෙන මල් මහ පොළවට 

අපිත් අයිති මහ  පොළවට

ක්‍රෝමසෝම එකතුවෙලා

මං උපන්න ලෙසට නේද

බෂීර්, කුමරන්, සමන්ත

උඹල ආවෙ මේ ලෝකෙට

මොට්ටැක්කලි, නළල් තිලක,

රෙද්ද හැට්ට යට විඳවන

ගැහැණුන් හට 

විළිරුදාව එක විදිහට

ලේ ගැලුවේ එක විදිහට

ඒ ලේ උල්පත් පාමුල

කාබන් කැටි කැටි විදිහට

ලේ පාටට කෑ ගහගෙන

අපි ආවේ එක විදිහට

ඕනෙම නම් යමු එහෙනම්

කාගෙත් අගමුල හොයන්න

උතුරුදිගට නැගෙනහිරට

විජය ළඟට භාරතයට

බලංගොඩට 

නියැන්ඩතාල් ඉරෙක්ටස් ද

පසුකොට වානරයින් වෙත

බලමු කිසිත් හම්බවෙයිද

කාපු බීපු දෙයක් මිසක

ඉඳපු හිටපු කලක් මිසක

අඩහඳ තරු, තුන්නූර්ද

දම් සක් තව ත්‍රීශූලද 

මැටි අනන්න  රන් හදන්න

රජ කරන්න බිම් කොටන්න

ඉපදෙන කොට ගෙනා වගක් 

ඉතිහාසෙන් ඉතිරි වෙච්ච 

අස්ථි කැබැල්ලක තියේද?

බලෙන් අරන් උන් උකුලට

බලෙන් යවා ඉස්කෝලෙට

බලෙන් පොවපු දෙයක් මිසක

අරන් ආපු වෙනස කොහෙද?

උන් කියනව අපි අහනවා

උන් කියනව අපි ගහනවා

උන් කියනව අපි මරනවා

උන් දිනනව අපි මැරෙනවා

එකිනෙකාගෙ දෑස් තුළට

එක මොහොතක් එබුණෝතින්

මිනිසෙක් හැර වෙන කවුරුත් 

පෙනෙනවාද මට කියන්න.

බලන විටදි පර දෙමළෙක්

පර සිංහල වල් බල්ලෙක්

හම්බ තම්බි පෙනෙනා තුරු

අපට හැකිය මරාගන්න

උන් හදාපු මේ උගුලෙන් 

අපි ගැළවෙන යම් දවසක

ඔබෙයි මගෙයි  ඇස් ඇතුළේ 

මිනිසෙක්  දකිනා දවසක

බලෙන් ඔතපු හැව විසි කොට

සොහෝයුරනි සෝයුරියනි 

අපට හැකිය බදාගන්න 

[Photo Credit goes to Ishara Kodikara-Getty Images]