ඔහු නික්ම ගොසිනි. මා ඔහු කිසිදාක හැබහින් දැක නැත. එහෙත් ඔහු අපව ද ජීවිතය ද ජීවිතයේ යථාව ද විනිවිද දුටු වග හොඳින් දනිමි. අරලියා මල් අතර ගයා නිමාවෙන්නට නියමිත යෞවනය කෙළවර දී, දිනෙක අපට අප අහිමි වන බව කියා දුන්නේත් , ගමට කලින් මුළුතැන් ගෙයට හිරු වඩින බව කාටත් වඩා අපූරුවට කිව්වේත් ඔහුය.
අතීතය මතකයක් බවට රූපාන්තරණය වෙද්දී බැඳිම් විප්පයෝග වී අප දවයි. එවන් වූ දැවීම් තුළ පවා සිනාසී සමුගත යුතු බව පාසල් වියේ උන් අපට කියා දුන් දාර්ශනිකයා ඔහු ය. තුරු හිසකින් ගිළිහෙන මල් පරිද්දෙන් එකින් එක සිහින ගිළිහෙන ජීවිතයේ අල්ලා හඬා වැටෙන්නට තරම් දෙයක් නැති බැව් එතරම් මිහිරිවට එතරම් ම සංයමයකින් මේ සංගීත ගුරුවරයා කිව්වේ කෙසේදැයි තවමත් සිතමි.
....සුදු පාට මල් පිපුණු අරලියා හෙවන යට
බාලිකාවේ සුවඳ තනිවෙලා.....
අපි ඉතින් වෙන්ව යමු අපි අතින් ගිලිහි ගිය
සියලු දේ අතීතෙට පවරලා....
ඇසළ සඳ දිය නොවුණ ඈත වැව්තල කොණෙක
ගයා නිම වූ කවිය ඉකිබිඳී
අපට අප පමණක් නොවේ නැණ නුවන් සැදූ
තක්සලාවත් අහිමි වීලා...
සිනා සරදම් පිරුණු පංති කාමර අතර
ගෙවී ගිය මල් සමය සිහිනෙකී
සඳට ඉකිබිඳ හඬන නොදරුවන් නොවේ අපි
සිනාසෙමු අතීතෙට සෙනෙහසින්....
අම්මාගේ දවස කාටත් කලින් ඇරඹෙන බව ඒ සා පරිකල්පනීය මහිමාවකින් කියූවෙක් නැත. අම්මාගේ නිවන දරුවන් නිවෙන තැන දී අත්වන බැව් කිව්වේත් ඒ අම්මාගේ සැනසුම ඉරෙන් ඉර නැගෙන දවසින් දවස තව බොහෝ දුර බවත් කියා ඉසියුම්ව හද සරැළි නංවන සංගීතයද එහි දවටා අප හදට සන් කර කියූ පණිවුඩ කරුවාත් ඔහු ය.
....ගමට කලින් හිරු මුළුතැන්ගෙට වඩනා
ඒ හිරු එළියේ නැණ මල් පොඩි පිපුණා
ඒ මල් සුවඳේ අද ලොව්තුරු සුව විඳිනා
කලා වැවේ නිල් දියවර අපෙ අම්මා
රෑ කළුවර අරගෙන දරුවන් එනතුරු
සිත නෑ නිවන් දකින්නේ
රෑ කළුවර ඇවිදින් ඉකිබිඳ හැඬුවත්
සිත නෑ නිදි විඳගන්නේ
හෙට අරුණට සැරසෙන තව දවසක් ගැන
නින්දේ හීන දකින්නේ....
ගේහසිත පෙම් යහනේ නේක නිමේෂයන් හි මතුවන විසකටුවලින්පෑරෙන හදවතක රිදුම සියුම් ය. නිහඬ බව ඒ සා දඬුවමකි. විවාහ දිවිය යනු ම සමාජ සංස්ථාමය වුවමනා එපාකම් මහගෙවල්වල රළු පවන් හමා යන ඉසව්වකි. එබඳු මොහොතක් වදනින් සිත්තම් කරන්නට හැකිවීම ම සංවේදනා උපද්දන උල්පතක සොඳුරු බලපුලුවන්කාරකමකි.
...විරසක සුසුම් මහගෙයි පුරා ඇසෙන්නේ
කවුළු දොරින් ගෙට එන
නිදි නැති අටවක සඳ
තනි යහනේ සරදම් රටා වියන්නේ....
කාලාවකාශ යා කරමින් වැටෙමින් පැකිළෙමින් ආ ජීවිත ගමනේ අමාරුම තැන්වල දී ගීතයෙන් හිස අත ගා සෙත් කවි කී සුනිල් දයානන්ද කෝණාර නිර්මාණවේදියාණෙනි, ඉතිහාසයේත් අනාගතයේත් ඔබ නිමැවූ, නිමවන්නට නියමිත සියලු සැනසිම් සහගත නිමේෂයන්ට අප්‍රමාණව ස්තූතියි.
පිපෙන , පරවෙන, යළි පිපෙන අරලියා මලක , නිවෙන දැල්වෙන මියෙන තරු එළියක, නිහඬව ම වැව් බඳෙහි වැදි වැදී ජීවිතේ නොනිමි බව කියා දෙන කලාවැවේ නිල් දිය කඳ පතර ඔබ යළි හමුවන්නට ඉටා ගනිමි.
ඔබට සුබ ගමන්!
07-12-2016
