ඈ අම්මාය...

විහඟ සෙනගට ‍සතුට නැත නිම්මා
විහඟ සර මැද උපන් ඈ අම්මා
විහඟ කුලයට දුවක වී
කැදලි තනනට පියාඹා ගිය කිරිල්ලී

පොළොව මදි විද අහස සැඩ විද
පියා සැරියට නොසෙල්ලී
මලානික තෙත වගුරු බිම මැද
හෙලා බිජුවට විතැන් වී
කිරි බරින් ළය බුරුල් වී
තටුත් දන් දුන් කෙවිල්ලී
තුඩින් සෙනෙහස ගලන්නී
ගොර සපුන් හිස සිඹින්නී

සා  මුවන් ලෙස මාන බලනා
සිවල් රුදු නිය දකින්නි
මුවාවක් හොය හොයා අඬ ගා
විකල් වී බිම හොවන්නී
පුතු සිනා දැක උදම් වී
හිත හදා ගත් කුවේණි
තුඩින් සෙනෙහස කවන්නි
ගොර සපුන් කැළ රකින්නී

එදා දවසක නොකල්හී
කූඩුවේ දොර විසල් වී
කිතු කරලූ කිරි දැරූ ළය
වීසි කෙරුණිද අකුණු අහසට
වැහි තෙතක් නැති නියං සායක
උරා ගැණුනිද රුහිරු පොළොවට
තුඩින් ලේ බිඳු ගලන්නී
ගොර සපුන් දැක අඬන්නි

බර සුසුම් පොදි දරන්නී
අහස පොළොවට හෙලන්නී
තටු අහිමි සඳ කින්නරී
සඳ වතේ ලප තබන්නී
කෙනෙක් “අම්මා” කියා අවුදින්
සිනාසෙන මග රකින්නී
තුඩින් කඳුළක් හෙලන්නී
ගොර සපුන් මැද මියෙන්නී

31/12/10