අවුල් හදන අවුල් ලිහන අWL ART - ඡායාරූප ප්‍රදර්ශනය - මැයි 27-29

විරාජ් ලියනාරච්චි-විටෙක දේශපාලන ක්‍රියාධරයෙකි. විටෙක සංගීත සත්කාරකයෙකි. කවියෙකි. විටෙක සමාජ ක්‍රියාකාරිකයෙකි. තව විටෙක සිනමාකරුවෙකි. මේ සියල්ලට ම වඩා ඔහු විශිෂ්ට ඡායාරූප ශිල්පියෙකි.

හේ ඡායාරූපකරණය ඇසුරේ විවිධ පර්යේෂණවල නිරත වෙයි. වත්මන් ලාංකේය සන්දර්භය තුළ දුලබව ස්පර්ශ වන ඉම් කරා ළඟා වීමට වෙර දරයි. කලාවට අදාළ අධිපති මතවාදයෙන් ඔබ්බට ගිය වෙනස් වූ මානයන් ගවේශණය කරන ඔහු ඒ ප්‍රකාශනයන් සිදු කරන්නේ අවට ඇති වෙනත් විවිධ මාධ්‍ය සමඟ මිශ්‍ර කරමිනි. 

සිය ඡායාරූප හරහා අන්තර්ජාතික අවධානයට ද ලක්ව ඇති ඔහුගේ ප්‍රථම කේවල ඡායාරූප ප්‍රදර්ශනය ‍මැයි මස 27 සිට 29 වැනිදා දක්වා කොළඹ ජාතික කලා භවනේ දී සහ ජුනි 2 සහ 3 යන දෙදින තුළ පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ ‘මාගේ දේශය අවදි කරනු මැන’ ශිෂ්‍ය සාහිත්‍ය උළෙලේ දී පැවැත්වීමට බලාපොරොත්තු වෙයි.

 27 වැනිදා සවස 3 ට ජාතික කලාභවනේ පැවැත්වෙන සමාරම්භක උත්සවයට ඡායාරූපකරණයට ලැදි සියල්ලන් ට ඇරයුම් කරයි.

මේ ප්‍රසාද් වීරසේකර වරක් විරාජ් වෙනුවෙන් ලියූ, ඔහු ගැන අපූරුවට කියවෙන කවියක්... 

"සියලු රස සමග මුසු කොට අඩු වැඩිය
පත අට එකට සිඳ වළඳන බේකරිය

ජූරිය පවා එක මොහොතක නිහඬ කළ
සූරියලිසම් ජීවිතවල ෆොටෝ එක

වී පැදුරෙන් ඉගිල නොයා බණ අසන
මී බඳුනක් ළඟ තුරුළු ව සිනාසෙන

දල්වා පහන මග බලනා සුපෙම් සරා
මල්වර වෙවී මල් නගනා මහල්වරා..."

විරාජ් බූන්දිය සමඟ කළ ‍සංවාද සටහන

අවුල් අවපාත සෙනඟ මැද අවුල් නොවී කරන අWL ARTවලට සහෝදරත්වයෙන් සුභ පැතුම්!

කුවණ්ණා

පරපුරක් තනනු වස්
පරපුරක් බිම හෙළා
මුලින් උදුරාලුවෙ ‘ලු’
කුවණ්ණා...

නුහුරු නෙත් සරයකට
රුහිරු කැටි උණුව ගොස්
මහතිත්ත වෙරළ ගිනි වදින්නා
ජීවිතේ කපු පිළී ලිහෙන්නා

යක්ෂ ලේ ධාතුවම
යක්ෂ බිම මත හලා
වික්ෂෝප සංතාප විඳින්නා
සසර පෙම් වරපටෙහි බැ‍ඳෙන්නා

පවර තෙදවත් කෙසරු
කවර ලෙස විද රුදුරු
අදහන්න බැරි වුණිද කුවණ්ණා
ප්‍රේමය ම ගිනි දළුව දැවෙන්නා

කපු වියා ගෙවී ගිය
රත් නෙළුම් ඇඟිලි තුඩු
කම්පිතවු ළය මඬළ ගසන්නා
සෙ‍සාපති* දරු උරුම යදින්නා

රළ පෙළක් සේ අරා
යද්දෙස්සගල නැගී
කිරි අම්මලැත්තො* දුක කියන්නා
තම්බපණ්ණියෙ හැපෙයි කුවණ්ණා

හිරු සඳු ම පමණක් ම
දෙස් දිදී වළ දැමුව
අතීතය, කිසිවෙකුත් නො දන්නා
ඒ රහස ගුගරපං කුවණ්ණා

‍*සෙසාපති- කුවේණියට කියන තව නමක්
*කිරි අම්මලැත්තෝ- වැදි ජනයා විසින් කු‍වේණිය හඳුන්වන පදයක්

ඉන්දියන් සයුරෙන් නැගී පියෙද්රා ගඟබඩ රළ නැගූ ගෙවා නිමා කළ මිහිරැති වසන්තය

"By the river Piedra I sat down and wept. There is a legend that everything that falls into the waters of this river—leaves, insects, the feathers of birds—is transformed into the rocks that make the riverbed. If only I could tear out my heart and hurl it into the current, then my pain and longing would be over, and I could finally forget."
–By the river Piedra I sat down and wept (1994). Paulo Coelho

ප්‍රේමය අපට දිව්‍ය ලෝකයේ දොරටු විවර කරන විට වියෝගය, මරණයේ ගැඹුරු අඳුර තුළ අප වළ දමයි. නිමේෂයක් පාසා තියුණු සැතකින් අනින්නාක් බඳු වු වේදනාවන් දෙමින් බැඳීම්වල කටුක බව පසක් කරවයි. ගැඹුරු ආදරය අත්පත් කර ගත්තෝ සිය ආත්මවල ගැඹුරින්ම සංහිඳියාව ස්පර්ශ කරන විට එසේ නොහැකි වූවෝ සිය ලාලසාවන් වෙනුවෙන් ද ස්මරණයන් වෙනුවෙන් ද වැළපෙති. ඒ වැළපුමෙහි කඳුළු සිය පන්හි‍ඳෙහි තවරන ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස් තවමත් නො ආ වසන්තය, වරක් හිමි වි සඳහට ම අහිමි වූ ඒ වසන්තය අමතන්නේ මෙසේ ය.

‘මිහිරැති වසන්ත කාලේ
කිම ඔබ මෙතෙක් නො ආවේ
ගිම්හානයේ ගිලන් වී
තනිවීමි වේදනාවේ’

සිය ඇඟිලි අතරින් ගිලිහි ගිය වසන්තය ද එහි මතකයන් ද ස්මරණය කරමින් හදවතින් ගිලානව වැළපෙන පෙම්වතෙකු තම හිස් බව වදනවලින් සිත්තම් කරන්නේ එසේය. ෂෙල්ටන් පෙරේරා සතු අසහාය කට හඬින් පණ ලැබූ මේ ශෝකයේ ගීතය 60, 70 දශකයේ තාරුණ්‍යය ද එතැනින් නොනැවතී 21 සියවසේ සියලු පරම්පරාවන් ද ස්පර්ශ කරන්නේ ඒ සතු සජීවී බව නිසාම ය.

සම්භාව්‍ය ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍යයේ කවියෙකු වන හැරල්ඩ් මුන්රෝ (1879 – 1932) සිය ‘Solitude’ නම් කාව්‍යයෙහි එක් තැනක මෙසේ ලියයි.

"Silence is scattered like a broken glass.
The minutes prick their ears and run about,
Then one by one subside again and pass
Sedately in, monotonously out."

තනිකම තුළ බිදුණු වීදුරුවක් පරිද්දෙන් විසිර පැතිරී කටු අනින නිහඬ බව එසේ විස්තර කරන ඔහු කවිය අවසන් කරන්නේ මෙපරිද්දෙනි‍.

‘You bend your head and wipe away a tear.
Solitude walks one heavy step more near.'

‘ඔබ හිස බිමට බරකොට කඳුළක් පිසින විට
හුදෙකලාව තවත් බර අඩියක් තබා ඔබට ළංවෙයි... ’

ඒ හුදෙකලාව ගැනම ලොව පෙරදිග කෙළවරේ හිඳ ප්‍රේමකීර්ති මෙසේ ලියයි.

''සිතුවිලි සිතුම් සඳැල්ලේ
ළතැවී රැඳී නිදැල්ලේ
මිහිරක් කොහේද ඇත්තේ
කිව මැන මටත් වසන්තේ''

වියෝගය තුළින් අහිමි කරන ලද මිහිර පතා ඔහු වැළපෙයි. හරියට සරගෝසාවේ පිලාර් පියෙද්රා ගඟබඩ හිඳ සිය ළමා කල මිතුරා හෙවත් පෙම්වතා ගැන වැළපෙන්නාක් මෙන් ම...

සිය ළමා කාලයේ මිත්‍රයා වසර දහ නවයකට පසු හමුවන විට ඔහු තව දුරටත් ලැජ්ජාශීලී කොලුවෙකු නොව, දෙවියන්ගේ ස්ත්‍රී ස්වභාවය සොයමින් සිටින, රෝගීන් සුව කිරීමේ ආශිර්වාදය ලබා ගත් අන්‍ය භාෂා කතා කරන, දේශන පවත්වන අයෙකු බව ට පත්ව ඇති බව දකින පිලාර් මුලින් විස්මයට ද පසුව ඉමහත් ප්‍රීතියට ද පත්වෙයි. ඔහු තමන්ට පෙම් කරන බව ඉතා සරලව කියද්දී මුලින් එය නොකතා හැරියද ඔහුගේ සුවිශේෂත්වය වටහා ගන්නා ඇය ඔහු අත්දකින දේව සබඳතාව මඳින් මඳ අත්දකින්නට පටන් ගනියි. දැන් ඇයට අවශ්‍ය ඇය පෙම් කරන තැනැත්තා වෙනුවෙන් සටන් කිරීමට ය. ඒ සටන තවත් ගැහැනියක සමඟ නොව දේව මෑණියන් සමඟ හෙවත් මිතුරා ගේ කැරිස්මා සම්ප්‍රදායට අයත් බැතිමතුන්ගේ විශ්වාසය පරිදි දෙවියන් වහන්සේගේ ස්ත්‍රී රූපය සමඟ ය. මේ දේව අභිරහස තුළට ඇද වැටෙන අතර ම ඇය වටහා ගන්නේ තමා ඔහුට මෙන්ම ඔහුගේ කැඳවීමට ද ප්‍රේම කරන බවයි. තමා ඔහු සමඟ එක්ව දුක් විඳින්නට ද දෙවියන් හා මිනිසුන් වෙනුවෙන් කැප වීමට ද සූදානම් බව යි.

ඇය එසේ මනසින් සූදානම් වෙද්දී වසර දහ නවයක් තිස්සේ පිලාර් සිය සිතෙන් අත් හැරීමට ආශ්‍රම ගානේ ගොස් ඵලක් නො ලද මිතුරා ඇය වෙනුවෙන් සිය සුවිශේෂී කැඳවීම ද ප්‍රාතිහාර්ය තුළින් රෝගීන් සුව කිරීමේ හැකියාව ද අත්හැරීමට නිහඬව ම තීරණය කරයි. සියල්ල පුපුරා යන්නේ එම තීරණය පිලාර් ට දැනුම් දෙන මොහොතේ දී ය. ඔහුගේ ශුද්ධවරබව සහ එහි කොටස්කාරියක වීමේ සියළු සිහින බිඳ වැටෙද්දී ‘සියල්ල විනාශ කලේය’යි ඇතිවන වරදකාරී හැඟීමෙන් සුණු විසුණු වන පිලාර් සිය පෙම්වතා හැරයයි. අත් හැරීමේ මොහොත පැමිණ ඇති බව වටහා ගන්නා ඇය පියෙද්රා ගං ඉවුරේ හිඳගෙන අධික ශීතලට තම ජීවිතය මුදා හරින්නට තීරණය කරයි.

ශිශිරයේ කටුක අතුල් පහරින් ද වියෝගයේ අප්‍රමාණ වූ වේදනාවෙන් ද පීඩනයට පත්වන පිලාර් සිය ප්‍රේමය ද මතකයන් ද දෛවය විසින් තමන්ගෙන් අහකට ඇද ගනු ලැබූ දිව්‍යමය පෙම්වතා වෙනුවෙන් ද වැළපෙයි.

පාවුලෝ කොයියෝ ඒ විප්‍රයෝගයේ දඬුවම සිතුවම් කරන්නේ ‍මෙසේ ය.

"පියෙද්රා ගඟබඩ හිඳ මම වැළපුනෙමි. මේ ගංදියට පතිත වන - තුරුපත්, කුරා කුහුඹුවන්, කුරුළු පිහාටු- ඈ සියල්ලක්ම ගංපත්ල සුසැදි පාෂාණ බවට ම පත්වන්නේ යයි පුරාවෘත්තයක් වෙයි. මගේ හදවත මුලිනුදුරා මේ දියවැළට වීසි කර දමන්නට මට හැකි විණි නම්, එවිට මගේ වේදනාවන් සහ අධිකතර ලාලසාවන් නිමා වී අවසානයේ දී සියල්ල අමතක කර දමන්නට මට හැකිවේවි.

පියෙද්රා ගඟබඩ හිඳ මම වැළපුනෙමි. සිසිර සුළඟින් සීත මා කොපුල්තල මත වූ කඳුළු බිඳු මා අතැර යන යන දියවරට පතිත වේ. කොහේදී හෝ මේ ගඟ තවෙකක් හා එක් වී , ඉනිඳු නො නැවතී මගේ හදවතින් සහ පේන මානයෙන් එපිට ඉසව්වකදී මුහුද හා මුසුවේ. යම් දිනෙක මා, මගේ පෙම්වතා වෙනුවෙන් හැඬූ බව කිසි දිනෙක නො දැනෙන තරම් දුරකට මගේ කඳුළු බොහෝ ඈතක ඇදී යාදෙන්. පියෙද්රා ගඟත්, ආශ්‍රමයත්, පිරනීස් හි දෙව් මැඳුරත්, මීදුම සහ අප එක්ව ඇවිද ගිය මංමාවත් සියල්ලත් මට අමතක කළ හැකි තරම් දුරකට මගේ කඳුළු බිඳු බොහෝ ඈතක ඇදී යාදෙන්.

කිසිදිනෙක සැබෑ නොවන මගේ සිහිනයෙහි මං මාවත් , කඳුවැටි සහ කෙත් බිම් මගේ මතකයෙන් මැකී යයි නම්...

යමෙකුගේ ජීවිතය සහමුලින්ම වෙනස් කළ හැකි ඔව් හෝ නැහැ යන තීරණ ගැනෙන , ඒ, මගේ ජීවිතයේ ඉන්ද්‍රජාලික නිමේශය මට මතකය. දැන් එය සිදු වී බොහෝ කල් ගත වී ඇතිවාක් මෙන් මට දැනේ. මගේ පෙම්වතා නැවත හමු වී ඔහු මට නැවත අහිමි වූයේ පසුගිය සතියේ තරම් මෑතක වීම විශ්වාස කිරීමට පවා අපහසු ය.

පියෙද්රා ගංතෙර හිඳ මෙපුවත ලියමි. මා දෑත් සීතයෙන් දරදඬුව දෙපා හිරි වැටී , සෑම මොහොතකම මෙය නැවැත්වීමේ අවැසියාවෙන් මා පෙළෙයි.

"ජීවත් වන්න. ස්මරණයන් අයිති අතීතයට යි." ඔහු කීවේය.

ඇතැම් විට ආදරය අකාලයේ අපව වියපත් කරයි. නැතිනම් තාරුණ්‍යය දැනටමත් ගෙවී ඇත්නම්, ආදරය අපට එය ලබා දෙයි. නමුත් මා කෙසේ නම් ඒ නිමේෂයන් අමතක කරලන්නද?"

(උපුටනය- By the river Piedra I sat down and wept හි සිංහල පරිවර්තනයෙන්)
කොයියෝ සිය පොතේ පළමු පරිච්ඡේදය අවසන් කරන්නේ මෙසේ කියමිනි.

"හැම ආදර කතාවක් ම එක වගේ."
ඉදින් මේ ප්‍රේමය නම් වන සාර්වත්‍රික ප්‍රපංචය සැමෙකෙකුගේම ජීවිතවල යුගයක් නියෝජනය කරයි. ඒවා හුදු නිමේෂයන් නොවී ඔවුන් පෙර නොසිටි මිනිසුන් හා ගැහැණුන් බවට පත් කරයි.

"දාහය ගතේ වෙළීලා
කඳුළැලි නෙතින් ගලාලා
ඈතට ඇදී ගලා යේ
සොයමින් ගෙවූ අතීතේ
සෙනෙහස ඔබෙන් උදාවූ
යුගයකි ගෙවා නිමා වූ ..."

ගීතයේ ස්ථායි කොටස සහ පළමු අන්තරා කොටසට වඩා ඉහළ ස්වර පරාසයකින් ගැයෙන්නේ වේදනාව තීව්ර කරමිනි. අතීතය යනු යනු ම සොයමින් සොයමින් ගෙවා දැමූ නිමේෂයන් හි එකතුවකි. එතෙකුදු එය වසන්තය ම විය.

ඒ වසත්කල ගෙවෙද්දී නිම වූයේ හිරු බඳුව සඳු බඳුව තාරකාවක් බඳුව ‘උදාවූ ‘ සෙනෙහසකි.

සෙනෙහස ඔබෙන් උදාවූ
යුගයකි ගෙවා නිමා වූ ...

ගීතයේ අපූර්වත ම තැන ද පරිපාකය ද මෙයයි.

මධ්‍යධරණී මුහුදින් එතෙර ස්පාඤ්ඤයේ පිලාර් ශිශිරයේ ශීතයට සිය සමස්තය මුදා හරිද්දී ඒ හේතුව නිසාම ඉන්දියන් සයුර මැද දූපතක වසන පෙම්වතෙකු ප්‍රේම දාහයෙන් තැවෙයි. එය තෝමස් මුවර් කවියා (1779 – 1852) වරක් ලියූ පරිදි ‘වසන්තයේ අවසාන රෝස කුසුම’ යි.

‘ලිය මඬුළු තුරු සිරස එපා මල් පළඳින්න
වසන්තය නිමාවිය කොවුළනේ ගොළුවන්න
සොබා දම් නෑසියනි සැලී- සැලී කම්පා වන්න’

යනුවෙන් කුමාරදාස සපුතන්ත්‍රී ප්‍රතිවර්තනය කරන්නේ ද එයම ය. (ගැයුම- වික්ටර් රත්නායක)

වියෝගය අවසන නො ලියූ අවබෝධයක් ද වන බැව් අප අමතක නොකළ යුතුය. භීතීන්, සංශයන් සහ වැළපුම්වලින් යටපත් කරන ලද ‘පරිත්‍යාගයේ ආදරයට’ දොරක් විවර කර ගත යුතුය. ඉඳුරාම ආදරය කිරීම තුළ හිමිවන සංතෘප්තිය තුළ අහිමි වීමේ බියක් කොයින්ද? ප්‍රේමය හුදු භාවයන් ඉක්මවා ගොස් ලොව අභිබවයි. "පියෙද්රා ගඟබඩ හිඳ..." කෘතියෙහි කතුවර සටහනේ කොයියෝ මෙසේ ලියයි.

"At some point, we have each said through our tears, "I'm suffering for a love that's not worth it."

‘යම් තැනකදී අපි හැම කෙනෙක් ම කඳුළු අතරින් මෙසේ පවසා ඇත්තෙමු. "මං ආදරය වෙනුවෙන් ඒකට නොසෑහෙන තරම් විඳවල තියෙනව"මෙසේ අපට ලැබෙනවාට වඩා වැඩිපුර අප විසින් දෙන බව අපට හැ‍ඟෙන නිසාවෙන් අපි විඳවන්නෙමු. ....

නමුත් අන්තිමේ දී මේ විඳවීමට තේරුමක් නැත. මන්ද සෑම ආදරයක් තුළම වර්ධනයේ බීජය රැඳී ඇති බැවිනි. ... ’
(By the river Piedra ... හි කතුවර සටහනේ පරිවර්තිත කොටසක්)

මිහිරැති වසන්ත කාලේ
කිම ඔබ මෙතෙක් නො ආවේ
ගිම්හානයේ ගිලන් වී
තනිවීමි වේදනාවේ

සිතුවිලි සිතුම් සඳැල්ලේ
ළතැවී රැඳී නිදැල්ලේ
මිහිරක් කොහෝද ඇත්තේ
කිව මැන මටත් වසන්තේ

දාහය ගතේ වෙළීලා
කඳුළැලි නෙතින් ගලාලා
ඈතට ඇදී ගලා යේ
සොයමින් ගෙවූ අතීතේ
සෙනෙහස ඔබෙන් උදාවූ
යුගයකි ගෙවා නිමා වූ

ගී පද: ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස්
ගායනය සහ සංගීතය: ෂෙල්ටන් පෙරේරා
පසු ගායනය: සතිෂ් පෙරේරා

[ගීතය අහන්න ]

ආශ්‍රිත ග්‍රන්ථ, පද්‍ය:

•‘By the river Piedra I sat down and wept’, 1994, Paulo Coelho
•පියෙද්රා ගඟබඩ හිඳ මම වැළපුණෙමි, 2005, පාවුලෝ කොයියෝ (සිංහල පරිවර්තනය :අනුෂයා කොල්ලුරේ සහ පියල් ජයරත්න)
•The Last Rose of Summer by Thomas Moore(1779 – 1852) - කාව්‍ය
•Solitude by Harold Munro (1879 – 1932) - කාව්‍ය

සටහන:
පසුගිය දිනෙක සතිෂ් පෙරේරා මිය ගියේය. පියාගේ ගීත පුතුන් ගැයීම එතරම් අනුමත නො කෙරෙන වාතාවරණයක පවා රසිකයින් ෂෙල්ටන් පෙරේරාගේ, මිල්ටන් පෙරේරාගේ, සී. ටී. ගේ හෝ එම්. එස්. ගේ ගීත ගයන පුතුන් ට කැමැත්තෙන් සවන් දුන්නේ ජෝති ගේ මෙන් ම යළිත් කිසිදාක සජීවී ව නෑ‍සෙන්නට ඉඩ තිබූ ඒ හඬවල්වලට පුනර්ජීවය දුන් නිසාවෙන් වන්නට ඇත. එමෙන්ම මුල් ගීතයට හානි නොකොට සමාන හඬකින් ගායනය කිරීම ද ඊට හේතුවන්නට ඇත.

මට යමක් කමක් තේරෙන කාලය යනු අපේ තාත්තා එවකටත් සිය මිතුරන් සමඟ ආලින්දයේ ගී ගැයූ යුගය යි. වික්ටර්ගේ බොහෝ ගීත ද ෂෙල්ටන් පෙරේරාගේ හා ‘ඇස රැඳුණු රැඳුණු තැන්වල’ වැනි මිල්ටන් පෙරේරා ගේ ගීත ද ඔහු නිරන්තරයෙන් ඇඳ වියලට තට්ටු කරමින් ගැයූ ‘ඇගෙ සිනහව තහනම්’ වැනි චන්ද්‍රකුමාර කඳනආරච්චිගේ ගීත ද මර්වින් පෙරේරාගේ ගීත ද එම්. එස්. ගේ ‘මරීනා මරීනා’ ද මට මුලින් ම ඇසුණේ එහෙම ය. ප්‍රේමකීර්ති සතු වූ අසාමාන්‍ය සෞන්දර්ය ප්‍රතිභාව ලියකම් කෙරෙන ‘කතරක තනිවී’, ‘මල් ලියකම් රැඳි’, ‘මේ නගරය’, ‘අපි හැඟුම්වලට ඉඩ දී මොහොතක්’ , ‘සඳ කැන් වැසිලා’, ‘තනි තරුවේ’ මෙන්ම ‘මිහිරැති වසන්ත කාලේ’ වැනි ගී වලින් මහා මාර්ග නිල නිවාසයක් වු අපේ නිවහනේ රාත්‍රී කාලයන් ආනන්දමත් වූ අවස්ථා චිත්‍රයක් මෙන් මා මනසේ ඇඳී ඇත.

මා ‘මිහිරැති වසන්ත කාලේ’ තාත්තාගෙන් පසුව ඇසුවේ සතිෂ් පෙරේරාගේ හඬිනි. අපට කලින් පරම්පරාව එය රස වින්දේ ෂෙල්ටන් පෙරේරාගේ හඬිනි. අද එහි රචකයා ද ගායකයා ද පසුව එය ගැයූ ඔහුගේ පුතු ද අප අතර නැත. මේ ගීතයට අසීමිතව ඇළුම් කළ අපේ තාත්තා ද අප හැර නික්ම ගොසිනි. එහෙත් ගීතය අද ද අප අතර ජීවත් වෙයි. ඒ ගෙවා නිමා කළ යුගය නැවත ජීවත් කරවයි. හෙට අපේ පරම්පරාව නික්ම ගිය පසු ද එය එසේම වනු ඇත.