'මට පුදුම ඔබ කිසිවකින් පුදුම නොවන එක....' ඇය කීවා ය.
විශ්වය ම දවා හළුකොට
භෂ්ම කළ සිහින පොදියක
රශ්මියක් නො පැතිය යුතු බව
වටහා ගැනුම නොවෙද විස්මය?
රළු අඳුර මැද සැලි සැලි
විඳ විඳ රැයක සීතල යළි යළි
පිනි මවන තණපත්
ඒ තමා පුදුම සිතුවිලි
වලාකුළු යට තැවි තැවි
ගලා යනු බැරි රළ රැළි
දරා ගනු බැරි තැන
කවියක්ව උපදින
සියුම් ඉසියුම් දිය රැළි
සත් වසක් වැලි ඇවිලෙන
කතරක් සිඹින මහ වැසි
සිලෝ ගී ගයමින් පිපෙන
මෙලෝ මල් යායක
දම්පාට නළ රැළි
පොළෝ ගැබ මත ඉපදෙන
විස්මයක හසරැළි
මිහිදුම් තිර ඇදෙන
සිහිලැල් සරද සවසක
කවුළුව මත වැටෙන
වැහි රටාවක මුහුවෙන
කෝපි සුවඳක මත්වෙන
ඒ තමා ඍතුවක විස්මය
හිස් අතින් විත්
ඇස් දෙකෙන් පහන් දල්වා
වස් විසූ හද ලෙන් ගැබ
හිස්තැනක් පුරවන එක
සන්තානයක අරුමය
ගැස්මක් පවා නො දැනෙන අන්ධකාර ම යාමය
හුස්මත් දිදී රැක්කත් ශේෂ වුණ දේ බිඳුණු හීනය
විස්මයක් ඉදින් වේ නම් තාරකා මැද නිවී ගිය දේම ය
අස්නක් තබා ඇති පිනි මත
කියවා දවාලනු මැන, ඒ මගේ ප්‍රේමය!
💜
ReplyDelete