මාධුර්යයෙන් නොපැවැත්මට...

රඟහල සිසාරා
මේ  රළ නගන
ස්වර මාධූර්යය ඔබය...
සුගාමය... සත්තාව මය

නදියක්ව රැළි ලමින්
යළිදු නිසසල වෙමින්
උත්සවාකාරී ආශ්චර්යයක
වර්ණයන් මැද කළතමින්
මා වෙළයි...
මා සිසාරා ගලයි...

නිම්නාද ස්වර පන්ති
සියොළඟෙහි ඉසියුම්ම
අණු පවා අවදි කොට
මුසපත් කර...
වර නගයි....

හාත්පස ඉපදෙන
සුයාමයෙහි වැතිරෙමි...
ඒ තුළ ට වැගිරෙමි...

සෞන්දර්ය  නදී තෙම
මා තෙමා දිය කොට
වෙනස් ශක්ති ප්‍රභවයක් බවට හරවා ඇත...
මම බිඳී ,
යළි යළිදු ක්ෂුද්‍ර වී
විශ්වය පුරා විසිරෙමි...

රඟහලෙන් සුයාමයට පිවිසෙමි....
ඔබ සමග
ඔබ තුළ
දිය විය හැකි
දිගන්තය අස වැතිරෙමි....

හුස්මකට කැටි වන
සක්වල පුරා විසිරෙන
අනන්ත වූ මාධුර්යය හා මුසු ව
නිශ්චල වෙමි...
සියල්ල හඟිමි
සියල්ල දකිමි...
අපරිමිත හැඟුම් සෙන්
නොහිම් සර හා මුසුව
මා සිරුර විනිවිදියි...

ඔබ නොපවතීයයි කාට නම් කිව හැකිද...?
මෙන්න , ඔබ මෙතැන
ගැඹුරක්ව මිහිරක්ව
අණුවක්ව මුසු වෙමින්
එකම ලයකට
එකම රිද්මයකට
එකම තනුවක් තුළ වැයෙමින්

තත් මැදී
ඉන් රිදී
වේදනා ඉපදෙමින්...
මා පැවැත්ම ස්පර්ශ කොට
සිරුරත වෙළාගෙන
සුසුම් වල කැළතී

චෙලෝවෙහි තත් අතර පණ ලබා
මම ම වී ඉපදෙමින්

නොදැනීම
මා සුසුම් නැවතී
නොපවතින්නට පටන් ගනිමි...

එසැණින්,
චෙලෝ තත් අතර මා පණ ලබයි...
මෙතැන් සිට මා පවතින්නේ
ස්වර මාධුර්යයයෙන් සුනිශ්පන්න වූ
සමාන්තර සුගායනීය
සක්වලකය

ස්වර යනු මම ය
මා තුළ සොඳුරු සත්තාව ද
සත්තාව තුළ මා ද වෙයි...
ඔබ 
විශ්වයෙහි අනන්තය අස
මා සතපවා
මා සුසුම් හා මුසුවෙයි...

එසැණින්,
චෙලෝ තත් අතර
නොපවතින මා පණ ලබයි...

07/07/10
_______________________________
 *Cello සංධ්වනියක් මැද රඟහලක දී ලියැවූණි.